που λεν οι αλλοι αγαπη

Τρεχω

ακομα οσο αντεχω

οσο ακομα παει

μ΄ ακομα με πονάει

Κατι

που λεν οι αλλοι αγαπη

που μονο με κοιταει

μα πανω δεν σκάει

.

Κοιτάζω τον ουρανό σας

Κοιτάζω τον ουρανό σας
Μ ανθρωπους ειναι γεμάτος θαρρώ
Μπορα πάει να πιάσει
Δεν θέλω απ αυτούς να βραχω

Σαλια απ τα στοματα τους
Σταζουν και όλο θεους επαινουν
Μα εγώ ειμαι με τους κάτω
Που για τους πάνω πεινούν

Η τύχη σας με κοιτάει
Και μια ζωή με θέλει σκυφτο
Ξερει πως σαν με ξερνάει
Κι εγώ προς τα πάνω εκείνη ξερνω

οτι μεσα με καιει

Σαν πουλάκι θα πετάξω
Το τουφέκι μου  ν αρπάξω
Στο βουνό πάνω να ανέβω
Και να πάψω να κιοτευω

Να αρπαξω και να καψω
Οτι μέσα μου με καίει
Με ρημαζει με τρόμαζει
Τη κραυγή μου ότι φράζει

Σαν πουλάκι θα πετάξω
Το τουφέκι μου  ν αρπάξω
Στο βουνό πάνω να ανέβω
Και να πάψω να κιοτευω

Οτι σηκωσαν να ρίξω
Ορθιο να με βαστηξω
Σαν αέρας να απλωσω
Οτι βρω να το σαρωσω

Σαν πουλάκι θα πετάξω
Το τουφέκι μου  ν αρπάξω
Στο βουνό πάνω να ανέβω
Και να πάψω να κιοτευω

Στο κλουβι και αν με κλεισουν
Τη φωτια μου δε θα σβήσουν
Μες τη πόλη τους θα τρέξω
Σα το διάολο θα χορεψω
Πριν πεθάνω εγώ θα ζήσω

η γαλερα (il galeone)

Παραλλαγμένοι στιχοι απο το τραγουδι Η Γαλερα (il galeone) που μετέφρασε και τραγούδησε ο Θάνος Ανεστόπουλος σε ποιηση Belgrado Pedrini

Είμαστε τσούρμο αναιμίκο σε βρώμικη γαλέρα 
Που με τη πείνα ο θάνατος έρχεται μας αρπάζει 
Ποτέ καθάριο οριζοντα δεν ειδαμε τη μέρα 
Στο σάπιο της κατάστρωμα πάντα η φρουρα ουρλιαζει

Στα βρωμερα σανίδια της τις μέρες μας πετανε 
Με αλυσίδα είμαστε σκλάβοι καλα δεμένοι 
Τ αστερια και ο ουρανός σκύβουν και μας κοιτανε 
Αλλά το φως τους έρχεται πένθιμα και μας πλένει

Αγελες δούλων ξεσαρκων βογγωντας κοπηλατουνε 
Την αλυσιδα σου αν δεν σπας με το κουπί πεθαινεις 
Αφου σκλάβο αιώνιο σε χουν αυτοι να ζούνε 
Τοτε ριξτην στα κύματα κι αυτους για να ξεκανεις

Ισια τραβάμε το κουπί μέχρι να βρούμε βράχο 
Ψηλά τις μαυροκοκκινες ο αερας να σφυριζει 
Κι αν τ αφρισμενο κύμα σάβανο ειναι άθλιο 
Της Αναρχίας πάνω μας ο ήλιος κυματιζει

Στα όπλα σκλάβοι ορθιοι το κυμα ανεβαίνει 
Μες τη γαλέρα κεραυνοι εμεις να τη χτυπούμε 
Ορκο για δίκιο δινουμε, αυτο μας περιμενει 
Η θάνατο να έχουμε ή λευτερια να δούμε

Μια λεξη

Μια λεξη μου δαγκωνει το λαιμο

Και δεν μ αφηνει  λιγο να γελασω

Μεσα μου παει και κανει εμετο

Χωρις ποτε όμως να τη χορτασω

Στον υπνο με τραβαει σα σκυλι

Τα ονειρα μου να μη μπορω να πιασω

Και μου ζηταει μετα σα παιδι

Με ονειρα κι αυτή να κερασω

Μια λέξη ολο μου τρωει τη χαρα

Τα δοντια μου πια τα ΄χει σαπισει

Δεν μου αφηνει ουτε μια γουλια

Κι ας τρεχει μεσα εκεινη σα βρυση

Και όταν παω αλλου  να χαθω

Μεσα μου λειώνει σαν ασπιρινη

Ορθιο με βαζει το κοσμο να δω

Και με κερνά φιλια απο βενζινη

τη μερα αυτη κανεις μη μισήσει

ξυπνω το πρωι με 1000 ζορια

το γαμημενο ρολοι φωναζει

το σωμα μου ολο διαταζει 

να κατεβασω απ το σρωμα τα ποδια

κι οταν το ποδι στη παντοφλα πεσει

τοτε με λουζει ίδρωτας κρυος

τη μια εχει φαει ο σκυλος

στην αλλη μεσα η γατα εχει χεσει

μα δεν με νοιαζει στ αρχιδια κιολας 

δε πα να γινει που λες της καριολας

εχω καιρο αποφασίσει 

τη μερα αυτη κανεις μη μισήσει

πινω καφε μα γαμω το στανιο μου

ζαχαρη γιοκ , η πικρα με καιει

χτυπα το τηλεφωνο και καποιος μου λεει

οτι μ απελυσε τ αφεντικο μου

μου ΄χει τελειωσει κι ο αναπτηρας

τωρα τσιγαρο αρχιδια θα κανω

κι εκει με την τσίμπλα που ειμαι επανω

εχει βουλώσει και ο νιπτήρας

μα δεν με νοιαζει στ αρχιδια κιολας 

δε πα να γινει που λες της καριολας

εχω καιρο αποφασίσει 

τη μερα αυτη κανεις μη μισήσει

με τα πολλα φευργω απ το σπιτι

μα τα κλειδια ξεχασα για να παρω

απ το μπαλκονι τρεχω σαλταρω

κι γείτονες με περνούν για διαρρήκτη

κι εκει που χαρουμενο βγαίνω παιδακι

και λεω τελειωσαν τα βασανα μου

αντε και παλι μαυρη η χαρα μου 

μου χαλασε το μηχανακι

μα δεν με νοιαζει στ αρχιδια κιολας 

δε πα να γινει που λες της καριολας

εχω καιρο αποφασίσει 

τη μερα αυτη κανεις μη μισήσει

τα εχω φτύσει με εχω ξερασει

τα ποδια μου με εχουν πεθανει

κι απο τσιγαρο ειμαι χαρμανι

μα στη Βουλη πλεον εχω φτασει

μαζι με το διαολο που εχω στο σβερκο

πηδαω μεσα της σαν αερακι

και με Σιχτίρ παταω το κουμπακι

απ το εκρηκτικό μου γιλέκο

ετσι φαντάζομαι μουνι καπελο

ολα εκει μεσα θα γιναν μπουρδελο

οπως σας ειπα ειχα αποφασίσει

αυτη τη μερα Κανεις μη μισησει     

θα σφυρίζω

ενα γελιο μου εχει μεινει
σε κανεναν δεν το χαριζω
κι οταν ερθουν να το παρουν εκεινοι
θα το φορεσω και θα σφυρίζω

μια ανασα μου ΄χει μεινει ακομα
μονο εγω ξερω να την οριζω
κι αν ΄ρθουν αυτοι να μου παρουν το στομα
θα τη πιω και θα σφυριζω

ενα θανατο κρυφα κουβαλαω
μονο εγω μαζι του βαδιζω
σαν 'ρθουν εκεινοι θα τον φοραω
και ανέμελος πια θα σφυριζω

Το γέλιο μας μια μερα θα σας κάψει

Με έθρεψε η δίψα περιμενντας βροχή 
Μου έμαθα μονάχα να πειναω 
Και οταν μου σερβιρουνε γλυκεια υπομονή 
Σε μια γωνιά να πάω να τη ξερναω 

Ανασα έχω θεοστραβη να πίνω σε γουλιες 
Τα χρώματα ημιτρελων ζωγραφων 
Κι άλλοι οταν μου δίνουμε υπόνομες ζωες 
Εγώ να μένω υγιής παραφρων 

Εκείνοι που μ αγγιζουνε αφηνοντας σκουρια 
Το σαλιο μου να βάζω να με πλυνει 
Κι οταν με ταιζουνε με βρώμικη χαρά
Εκείνη να με καίει και εγώ εκεινη 

Πλαστά οταν μου δίνουμε παυσιπονα να ζω 
Βάζω τη ψυχή μου να με αλλάξει 
Και πάω μες τη πόλη να γράψω με καπνο 
Το γέλιο μου μια μερα θα σας κάψει

οσο εκεινοι καταργουν καθε ομορφια εμεις θα τη γενναμε

σε κατσαρολες βαλανε οσες τους μειναν ενοχες
καλα να σιγοβραζουνε με μπολικη χλωρινη
εμας καπακι βαλανε με ολες μας βρε τις ευχες
μα πανω τυναχτηκαμε σαν μαυρη κηροζινη

μας βαλανε και ηπιαμε ανασες με διπλα καρφια
περιεργο τους φανηκε που ομως εμεις γελαμε
γιατι οσο εκεινοι καταργουν καθε δικια μας ομορφια
συντροφε εμεις ξανα θα τη γενναμε

οι δρομοι μας μυριζουνε σαν νεογγενητες φωτιες
και ολα μας τα λογια πια μια κραυγη που καιει
τα ματια μας δροσιζουμε με δακρυα που ΄ναι γιορτες
κι διψα στο κεφαλι μας τραγούδια ολο μας λεει

μας εκλεισαν μας στρίμωξαν στα πιο βαθια που ΄χουν κελια
ποτε ομως δεν καταλαβαν γιατι ολο γελαμε 
γιατι οσο εκεινοι καταργουν καθε δικια μας ομορφια
συντροφε εμεις ξανα θα τη γενναμε