Φέρνω το κόσμο στο αυτί – τον κάνω σκουλαρίκι
Για να μου πει όταν τον ρωτώ
Μέσα του γιατι δε χωρώ
Που ΄μια το δόλιο ένα μικρό
Και μοναχό σπουργίτι
Κι αυτός μου λέει και μου γελά
Πελώριος – καμπίσιος
‘’πολύ θα σ΄ήθελα εδώ
...μα ΄σαι παραπανίσιος’’
Φερνω στα χειλη το Θεο – για τον κανω
λεξη
Για να μου πει σαν τον ρωτω
Μεσα του γιατι δεν χωρώ
Που ΄μια αιώνια μοναχό
Σκοτάδι διχως φέξη
Κι αυτος μου λεει και γελα
Καταλευκος σα χιονι
‘’το σκότος σου, καλο είναι μα…
...το ασπρο μου, λερώνει’’
Φέρνω τον έρωτα κοντα – στα ματια να τον
βλεπω
Για να μου πει όταν τον κοιτω
Μεσα του γιατι δεν χωρω
Σαν τον ρωταω με καημό
..καρδιά εγω δεν έχω ;
Κι αυτος μου λεει και γελα
Κοιταζοντας τη λιστα
‘’ πολύ θα σ ΄ηθελα αλλα
....κι αποψε ειμαι φισκα’’
