Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

θα είμαι ήσυχος


θα είμαι ήσυχος- δεν θα φωνάζω
θα είμαι ήσυχος ακόμα κι όταν βράζω
θα είμαι ήσυχος και θα σου μοιάζω
ακόμα κι όταν με πετάς και κάτω σπάζω
δεν θα μιλώ-δεν θα ουρλιάζω-ούτε άχνα που θα βγάζω
ακόμα κι όταν από τη σιωπή βραχνιάζω
....δεν θα φωνάζω

θα είμαι ήσυχος-δεν θα φωνάζω
θα είμαι ήσυχος ακόμα κι αν μουδιάζω
θα είμαι ήσυχος και ας τρομάζω
ότι πονάει μέσα μου θα το δοξάζω
δεν θα μιλώ-δεν θα ουρλιάζω-ούτε άχνα που θα βγάζω
ακόμα κι όταν από τη σιωπή βραχνιάζω
....δεν θα φωνάζω




μα όταν έρθει η στιγμή
θα αναβλύζω σαν κραυγή
θα σταματήσω να δειλιάζω
.... και θα φωνάζω

προς τι τοσο κεφι

ποιος είμαι εγώ που ολο γελάω
γλωσσα δεν εχω- δόντια δεν έχω- κι όμως γλεντάω
κι ολοι ρωτουν- προς τι τοσο κεφι
αραγε τι-ειναι αυτο που ολο τον τρεφει
πως αντέχει

ποιος ειμαι εγω που χαροπαλεύω
ποδια δεν εχω-χερια δεν εχω-κι ομως χορευω
κι ολοι ρωτουν- προς τι τοσο κεφι
αραγε τι-ειναι αυτο που ολο τον τρεφει
πως αντέχει

ποιος ειμαι εγω που δεν το σκαω
φτερουγες δεν εχω-αερα δεν εχω- κι ομως πεταω
κι ολοι ρωτουν- προς τι τοσο κεφι
αραγε τι-ειναι αυτο που ολο τον τρεφει
πως αντέχει


Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2018

ειμαι...ειμαι...ειμαι

είμαι τρελος
υγιής και βρωμερος
είμαι μικρος
και μεγαλος αριθμος

είμαι ζεστος
παγωμενος και αισχρος
είμαι βραχνος
είμαι διαολος θεος

είμαι βουβος
και γεματος-αδειανος
είμαι ανθος
και σπουδαία βαρετος

είμαι αχνος
και στη γευση αλμυρος
είμαι σοφος
και ελαχιστα τρανος

είμαι θαμπος
και πολύς και λιγοστος
είμαι εκτος
κι ολος είμαι μες το φως

είμαι πλεχτος
ελαφρυς και απαλος
είμαι στραβός
και βλακείας τοκετος 

ο φοβος μου είναι ωραιος

αυτος ο φοβος μου είναι ωραιος
είναι λαμπρος, είναι σπουδαίος και γεμάτος
είναι απ ολους μου ο πιο γενναίος
με κανει ολο να γελω, να ΄μια κεφατος

είναι υπέροχος, μικρος και αηχος
και παντα ήσυχος, στο πλαι του κοιμάμαι
είναι θεόρατος και παντα αγρυπνος
και δεν αφήνει καποιον άλλο να φοβάμαι

είναι ενας ηρωας, σας λεω αχτύπητος
και η ματιά μου, παντα διπλα του, είναι όρθια
είναι αχόρταγος, είναι αλύπητος
και μου χορταίνει ολη μεσα μου τη φτώχεια



μες τη μικρη μου βοβμα

είμαι νεογέννητος νεκρος κι εχω πρεμιέρα
μοναχος μες το τσικό μου μα γίνομαι ντουζίνα
σας λεω είμαι απίθανος, λαμπρή θα ΄χω καριέρα
γιατι ΄μια φίσκα μαγκες μου με μισος και με πεινα

εγω είμαι το φάρμακο σας λεω της χαρας σας
εκεινος που τη θλιψη σας με γέλωτα τη ντυνει
μα μη βιαστείτε Κυριοι για αυτά τα ταληρα σας
θα φωτιστώ από πανω σας σαν μια βροχη βενζίνης

και όταν η παρασταση θα βαίνει προς το τελος
θα μπω μες το καβουκι μου - μες τη μικρη μου βοβμα
θα αφήσω ένα γελιο μου σαν Γουλιέλμος Τέλος
καθως θ΄ απολαμβάνουμε μαζι μια Σουπερνοβα