Του Διογένη τα εγγόνια ήρθανε

Μεσα σε του...- Μεσα σε τουτο το χωριο

ξαφνου πεταχτηκαν κατι πρόστυχα αλανια

τραγουδώντας με τροπο κυνικό 

Ειμαστε το θεριο-το θεριο που κανεις δεν περιμενει

δεν εχουμε θεο κι ΄μαστε παντα διψασμενοι

παιδια και εγγονοί του Διογενη 

Παιζουμε μπα..- Παιζουμε μπαλα με χαρά

με ποδια και με χερια, με κεφαλια και φωτια

να τσακισουμε τα φασισταρια

Ειμαστε το θεριο-το θεριο που κανεις δεν περιμενει

δεν εχουμε θεο κι ΄μαστε παντα διψασμενοι

παιδια και εγγονοί του Διογενη

Σ ενα μπουρζουαδικο κάτι ατιμοθανατοι

Απόψε με καλεσανε σε δείπνο για αχρειους
Να πάμε να μεθυσουμε σ ένά άθλιο λαγουμι 
Μ επίσημο το ένδυμα που αρμόζει σε κυρίους 
Φορεσα τη φρικη μου, την εκανα κουστουμι

Να πάμε να γλεντησουμε σαν ομορφα πρεζακια 
Τι κι αν ατιμοθανατοι ειμαστε και γεροντια 
Θα οργωσουμε τη πολη μας με σάπια αλματακια 
Γι αυτό έβαλα στο γέλιο μου τα πιο λεύκα μου δόντια

Θα πιούμε το μεδούλι μας με ολη τη ψυχή μας 
Θα γλυψουμε τα κοκκαλα που άφησαν οι σκύλοι 
Και υστερΑ γαβγιζοντας θα φαμε την οργή μας 
Γι αυτό εβαλα στο πετο μου, πιατακι και πιρούνι

Κι αφου το μπουρζουαδικο το κάψουμε ρε μάγκα 
Και στην ωραια μέθη μας, πνίξουνε φανφαρονους 
Αν έρθει ο λογαριασμος και δεν έχουμε φράγκα 
Θ αφησουμε απληρωτους τους περσινους μας πόνους

μίσος

Μια καταρα μεσα μου 
Και αλλη μια απ εξω 
Με κυνηγούνε οπου κρυφτώ 
Μα οπου και αν τρέξω 
Σε θρονους κι αν με έχουνε ωραια καθισμενο 
Σ αρώματα και πουπουλα κι αν μ εχουν κοιμισμενο 
Να μην ξεχνώ να κουβαλω οσο και αν γλυκάινω 
Επάνω στο ζωναρι μου το μίσος μου σφιγμενο

Μια καταρα πάνω μου 
Και άλλη μια από κάτω 
Με κυνηγούνε στα ψηλά 
Μα κι οταν πιασω πατο 
Εργάτη κι αν με έχουνε με φτώχεια θηλασμενο 
Σκλαβακι κ μηδενικο με φρικη δοξασμενο 
Να μην ξεχνώ να κουβαλω οσο και αν βουβαινω  
Επάνω στο ζωναρι μου το μίσος μου σφιγμενο

Μια κατάρα πλάι μου 
Στον ύπνο κ στο ξύπνιο 
Με κυνηγούνε στ άδικο 
Μεχρι να βρω το δίκιο 
Στα γλέντια κι αν με έχουνε ωραία στολισμενο 
Θεριό με μαυρο φορεμα να παίζει κουρδισμενο 
Να μην ξεχνώ να κουβαλω οσες και αν πεθαινω  
Επάνω στο ζωναρι μου το μίσος μου σφιγμενο

Μια κατάρα από φωτια 
Και αλλη μια από χιόνι 
Με κυνηγούν στα λεύτερα 
Και σ οτι με κλειδωνει 
Κι;αν μ εχουνε για να γελούν σα ζωο αλλαφιασμενο 
Με;ανοιγμενο το λαιμο κ απο πριν γδαρμενο 
Να μην ξεχνώ να κουβαλω οσο θα ανασαινω 
Επάνω στο ζωναρι μου το μίσος μου σφιγμενο

Στ ολόσωμο κελί μου

Χωμένο στο λαρύγγι μου 
Εχω ενα αγκάθι 
Σαν καταπινω οτι βρω 
Να πιανονται τα λάθη 
Μη φτασουν μεσα μου βαθιά 
Και βρούνε να κρυφτουνε 
Και οταν κανω εμετό 
Εκείνα να μη βγούνε

Βαθιά μεσα στο μάτι μου 
Έχω ενα στιλέτο 
Για να μη βγουν τα ονειρα 
Που καθε τοσο βλέπω 
Μη φτασουνε στα βλεφαρα 
Εξω μου για να τρέξουν 
Και κανα δάκρυ μη βρουν 
Και ετσι δραπετευσουν

Ετσι φοβάμαι και εγω 
Μη φύγω απ την αυλη μου 
Και παω βρε και χωνομαι 
Στ ολόσωμο κελί μου

οι λεξεις μου

Καμια φορα οι λεξεις μου
Αυτες που βγαίνουν πρώτες
Ειναι γεμάτες με σκουρια
Μ αγκάθια και με προκες
Κι αν με ρωτατε το γιατί
Πειτε στην αρχοντια σας
Ειναι να μην τις πιάνετε
Εσεις με τΑ ξερά σας

Λεξεις που γράφω στο χαρτί
ΓιΑ ονειρα που είδα
Ειναι γεμάτες με βρωμιά
Με φρικη και σαπίλα
Κι αν με ρωτατε το;γιατί
ΑΝΤΕ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΑΣ
Ειναι να μην τις πιάνετε
Κι αυτες με τα στυλο σας

Λεξεις που λεω ΦΩΝΑΧΤΑ
Και λενε για αγάπες
Έχουμε μεσα τους φωτια
Θερια κ εφιαλτες
Κι αν;με ρωτατε το γιατί
Πανε να σας ορμηξουν
Ειναι ποτε οι γλώσσες σας
Ποτε μην τις αγγιξουν