Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Φθηνή φωτια (στη Lila)



Φθηνή φωτια καλή σκλαβιά
Φθηνά αγορασμενη
Μέσα σε τσιγκινη καρδιά
Και κουστουμαρισμενη

Ιουδας μας ο δικαστής
Αναπνοή στις ακρες
Και ο θεος διασκεδαστης
Να μας τραβάει τις σαρκες

Γλυκά κουρελια και βροχή
Σε καθαρή πανώλη
Ειμαστε ολοι οι αστοι
Εδω στη κάτω πόλη

Άλλά μια μέρα ολα αυτά
Στην ακρη θα τα πάμε
Θα μας φυτρωσει αλλη καρδια
Το φοβο θα τον φαμε

πες μου

πες μου ο θεος αμα πιστευει στο θεο
πες μου αν ο θανατος  ποτέ του αν πεθαονει
πες μου αν μπορω να μου δαγκωσω το λαιμο
κι οταν σου λεω τιποτα εμενα τι μου μενει
πες μου η μεσα μου θηλιά ποιον εχει κρεμασμενο
και ποιος χαϊδεύει ολα αυτα τα κατοικίδια πλήθη
πες μου οι αυτοχειρες που μ εχουνε γραμμενο
το σαλιο μου αν το ήπιανε οι αλλοι μου ηλίθιοι
πες μου της αγαπης τα ποτηρια αν εχουν πονο
αν ανεργοι άγγελοι έφτιαξαν ποτε δικό τους κήπο
πες μου αν φοβηθηκες να μεινεις διχως φοβο
κι αν η καρδιά μας ξεμεινε ποτε απο πρώτο χτυπο 

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Αυτή που καίει το κελι σου

Μεσα σε κρύα σκονη
Αναπνέει ζεστα η αναγκη
Που χω για να σε φιλήσω
Πριν θεριέψουνε οι σαλτιμπάγκοι  
Να πλυθω απ τη πνοη σου
Αυτή που καίει το κελι σου
Να σου δωσω ότι εχει μείνει

Μεσα μου από οργη και μνημη   

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Σε μια σελίδα Μαρξισμου ο θειος ο Μπακουνιν

Τα ματια ανοιγω το πρωι και πριν καλα ξυπνήσω
Τα εθνόσημα μου ενσημα τρεχω για να κολλήσω
Γιατι η πατρίδα μου μαμα επανω μου ολο βήχει
Ακομα κι απ το στομα της με ξερασε η τυχη

Σε μια σελιδα μαρξισμού τύλιξα τη   ψυχη μου
Μ αντι να γινω ελεύθερος εγινα το κλουβι μου
Τα καγκελα όμως εσπασε ο θειος ο Μπακουνιν
Και κει που ΄μουνα μονος μου τωρα ειμαι μιλιουνι

Τα ονειρα μου τα φρικια  κι φρενοβλάβεια μου
Κουσουρι μου αφησανε να πινω στην υγεια μου
Ότι γεμιζει το βρακι , τρομαρα μου ο σακατης

Που θελω στα γεραματα να γινω και αντάρτης 

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2015

δεν ξερω αν

Εμφάνιση 09.jpg
Δεν ξέρω αν γεννήθηκα
Μόνο να σας κοιταω
Δεν ξέρω αν λυπήθηκα
που ξερω να ποναω

Δεν ξέρω αν είμαι όρθιος
ή ένα κομμάτι σταχτη
Δεν ξέρω αλήθεια αν γελώ
ή και εκεί έχει φραχτη

δεν ξέρω αν έχω όνομα
δεν ξέρω ούτε πατρίδα
μια λέξη μόνο έμαθα
που μέσα μου την είδα

Είναι αυτό που λαχταρά
Κάθε ψύχη να πάρει
Μια γαμημένη αγκαλιά
Σαν έρθει το σκοτάδι

Γιασμιν

Εμφάνιση 07.jpgΕμφάνιση 08.jpg
Ξύπνησα το πρωί από το κρύο
σήκωσα το κορμί αλλά η ψυχή έμεινε ξαπλωμένη
της άπλωσα το χέρι....
πως σε λένε ; ... με ρώτησε
Γιασμίν.... για μια ακόμα μέρα είμαι η Γιασμίν


Μια μέρα που όλο το χωριό είχε σπουδαία ζούρλια
σαν πανηγύρι αστρικό με πίπιζες - νταούλια
ένα κορίτσι αλλιώτικο μες στο χορό εστάθει
φαινόταν να περπάταγε χωρίς να έχει ράχη

Μαλλιά είχε από σύννεφα, ματιά αλλοπαρμένη
και η ανάσα της βραχνή, βαριά κι αλμυρισμένη
έσερνε από πίσω της μια κραυγή για φόντο
και όλο το φουστάνι της έμοιαζε με ακόρντο

Στο ένα χέρι κράταγε σουγιά που κελαηδούσε
και στ΄ άλλο της τριανταδυό ψυχές θαρρώ βαστούσε
μας κοίταξε ολόισα και η φωνή που βγήκε
ήταν στρωμένη με καρφιά και παγωμένη είπε

''Μισές και βάλε απ αυτές αδέρφια ήταν κι εργάτες
και όσες περισσεύουνε παλιές μου ήταν αγάπες
κινήσαν από μακρυά τη φτωχεια τους να κάψουν
μα ΄σεις δεν τους αφήσατε ούτε αγκαλιά ν΄ αλλάξουν

Στη θάλασσα τους ρίξατε για να τους έχει προίκα
μα εγώ πήγα την ξήλωσα, στα βάθη της τους βρήκα
το έργο δεν τελειώσατε, μα εγώ θα το τελειώσω
τα ουρλιαχτά δεν πνίγηκαν κι ΄ρθα να σας τα δώσω''

Σηκώνει τότε τις ψυχές, τους κόβει τα κεφάλια
τα ρίχνει μπρος στα πόδια μας και γίνονται σμπαράλια
ξεχύθηκαν τότε κραυγές και χώθηκαν στο χώμα
και από ΄κει φυτρωσανε μες το δικό μας στόμα 

Χαρά πότε δεν έχουμε σαν έχουμε λεχώνα
χρόνια μπορεί να περάσαν μα εδώ είναι ακόμα
βαριά κατάρα έπεσε επάνω μας στις πλάτες
και από τότε όλοι μας είμαστε μετανάστες

που πας πουλακι μου


Εμφάνιση 06.jpg
που πας μικρο πουλακι μου
που πάεις μες τα ξενα
πως γελαστός ξεκίνησες
και λύπησες εμενα   

εργατης παω να γενω
τη φτωχεια να ξεχασω
με γελιο μιά τα χείλη μου
μηπως και τα κεράσω

να μη σου παρει ομως καιρο
και μοναξια χορτάσω
και χαρακώσω το μυαλο
ετσι να σε ξεχάσω 

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

δεν σκυβω οταν κλαιω πια

Εμφάνιση 04.jpg

Ραζεκ

Ραζεκ
Έτσι με φώναζε η μάνα μου.

Πρέπει να ζήσεις.... δες εμάς, πρέπει να φύγεις από δω μου έλεγε.
Και γω σαν την άκουγα κοβόμουνα στα δυο, κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών. 

Θα σε καταπιούν, δες εμάς...θα σε κυνηγήσουν, θα σε λερώσουν μου έλεγε.
... και μένα το σάλιο μου, κλώσταγε όλο το κορμί... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Η δυσωδία δεν είναι άρωμα για σένα, ούτε ο ιδρώτας του νεκρού... μου έλεγε.
...και εγώ έβγαινα μαζί με την ανάσα μου για ν'  ακουμπήσω τα χείλη της και να της πω σσσσσστ, ησύχασε.... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Θα σε ραντίσουν με πικρά, δες εμας, θα σου μαγαρίσουν τα μάτια, θα σε γκρεμίσουν και θα ξαναχτίσουν απ την αρχή Ραζεκ... έτσι μου έλεγε.
... και εγώ δάκρυζα πριν με τρυπήσουν, φώναζα πριν με φοβίσουν.... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Να είσαι ελεύθερος, να είσαι δίκαιος και μεγαλόψυχος...
...και εγώ ήξερα γιατί μου τα έλεγε όλα αυτά...  κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Ραζεκ...φύγε, τρέξε, κρύψου...έρχονται....
...εγώ... εγώ θέλω μόνο να παίξω... είμαι μόνο 10 χρόνων

Μαμά...φοβάμαι.
.....
.....
.....
.....
Νούμερο 10
Έτσι με φωνάζει ο δουλέμπορος.
Όσο χρονών και είμαι... 10.

Νύχτα, πολλές νύχτες... μέσα σε μια σάπια ελπίδα...σάπια μα ελπίδα.
Οι νύχτες εδώ είναι φτιαγμένες από κρύο, σαν λαβύρινθοι που πρέπει να βρεις λίγο ήλιο, λίγη ζέστη...και με μοναξιά πολύ μοναξιά.
Κι ας ακουμπά το σώμα άλλα τόσα σώματα, είναι κι αυτά κρύα, άδεια με σκισμένες ψυχές... μπαλωμένες και σκέτες.
Δεν κοιτάς πάνω... μόνο κάτω. Πόσο ψηλά άραγε είναι η κόλαση ;

Ο κραυγές σαν μπουλντόζες σκάβουν το φάρυγγα  και μπαίνουν μέσα και μέσα και μέσα και μέσα... 10 χρονών κραυγές.
Και μετά σιωπή.
Πιο καθαρή από πότε, αποσταγμένη και πεντακάθαρη.
Σφραγίζω το σώμα να μην μπει μέσα όχι η σιωπή άλλα η πείνα, η δίψα, το κρύο...
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο... πόσο μεγάλο είναι το κορμί ενός 10χρονου ;

Η δυσωδία δεν ειναι άρωμα για σένα, ούτε ο ιδρώτας του νεκρού...
Κι όμως μάνα, είναι 2 σώματα πιο πέρα από το δικό μου... σχεδόν πάνω στο κύμα που μας ακολουθεί από τη 1η μέρα.
Μοιάζει κι αυτό σα να θέλει να παίξει...
Λες να ναι ΄ναι κι αυτό 10 χρονών ;
Εγώ ;... εγώ είμαι 10 χρονών ;

Μαμά...φοβάμαι..
......
......
.....
......
Σκατιάρη..
Έτσι με φωνάζουν πλέον εδώ...

Πονάνε τα πλευρά μου... ίσως είναι οι κραυγές που έχω μέσα μου, ίσως οι ζωές μου, ίσως η ψυχή.
Πάνος, πόνος με το λίτρο
Δεν πρέπει όμως να ξεχάσω και δεν πρέπει να ξεχαστώ.

Βγαίνω μέσα από τα τσιγάρα με ξοφλημένες ανάσες...κι ας είμαι μόνο 10 χρόνων.
Ψάχνω τις τσέπες μου... γεμάτες δάχτυλα, τίποτα άλλο.
Να θυμάμαι πως δεν πρέπει να ξεχάσω.

Μου φορτώνουν μια ξένη λέρα... ξένος και εγώ...κι ας είμαι μ ο ν ο 10 χρονών.
Προσπαθώ να με αγγίξω με το χέρι, να δω αν έχω στόμα.
έχω ; γελάω ; μιλάω ; ανασαίνω ;

Μυρίζω φόβο... μισθωμένο φόβο από τότε που γεννήθηκα

Μου είπες ..Να είσαι ελεύθερος, να είσαι δίκαιος και μεγαλόψυχος...
Αυτό ισχύει μόνο για μένα ;
Μου είπες πως θα με καταπιούν, θα με κυνηγήσουν, θα με λερώσουν
θα μπορούσες απλά να μου πεις πως θα με μισήσουν
....κι ας είμαι μ ο ν ο 10 χρονών..
Εμφάνιση 01.jpgΕμφάνιση 02.jpgΕμφάνιση 03.jpg

μες τα λιμανια

Εμφάνιση 11.jpg
Μες τα λιμάνια καίγονται κορμιά που δεν λυγίζουν
Βγάζουν απ έξω τη ψυχή, βουβά την ανεμίζουν 
Πατρίδα, στην ανάσα τους θέλουν να αγοράσουν
Μα απ τα λεβητοστάσια πρώτα τους θα περάσουν

Σέρνουνε από πίσω τους βαριά σκιά ο καθένας
Πρόσωπα δίχως στόματα, πιαδια μιας μούλας γέννας
Ειν΄ αριθμοι πλανόδιοι στη μεση καποιας λίστας
Για να διαλέξει ευκολα ποιον θελει ο φασίστας

Στη θάλασσα ή στη στεριά παντα πεφτουν σε ξέρα
Τους εμεινε να ζησουνε με φαγωμένο αερα
Αγιάζουν μα δεν γινονται ποτε εκεινοι Άγιοι
Ορθιοι άνθρωποι ητανε κι εχουνε γινει πάγιοι


ΧΟΡΟΣ
Ααααα τα λογια σου σκληρά
Από τα ποδια μπαινουν και φτανουν στη καρδία ( χωνονται στο κορμι μου και τρωνε τη καρδια)
Εεεεεεεε ξενακι μου καημέ
Απ το μηδέν πορεία που φτανει ως το ποτέ 

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2015

μαζι με τον Μπονανο


τη κοκκινη σκια μου
οι μπατσοι κυνηγάνε
θελουν να τη φανε
μαζι με τη χαρα μου
τρυπαω το μυαλο μου
και μεσα του τη κρυβω
ετσι που να μη σκυβω
κι αρχιζω το χορο μου
φτερα βαζω στη πλατη
και τρεχω εις τους κηπους
μαζι με αλλους λυκους
μες του θεου το ματι
κι ετσι με τους αλητες
κανουμε απο πανω
μαζι με τον Μπονανο





εφοδο στις λυπες

ορμαω

γλυστραω γλυστραω
μες στις φωτιες πεταω 
μεθαω μεθαω
και με φτερα ξυπναω

ορμαω ορμαω 
στον ουρανο παταω 
γελαω γελαω
τ αστερια του μαδαω

πουλαω πουλαω 
σιωπες κι ετσι ξοφλαω
ποναω ποναω
μα παλι με γενναω

χωραω χωραω 
σε μια στιγμη και παω
γιατι ΄ρθε η ωρα 
που παλι με σχολαω

καλη βρωμια σας ευχομαι να μας ξανα ΄ρθειτε

εγγαστρίμυθες ψυχες πουλαω αγοραστε
και σαπιες ευχες λοιπον για περαστε
και θιασο εχω κατεψυγμένο
κλειστε τα ματια, φτου σας και βγαίνω
Εθνη ιδιωτών εχω στη πριζα
σημεία των καιρων με αθόρυβη μιζα
κατι αρχαια πλατα και μια Καρυάτις 
την τιμη το κρατος να σε λεει ΄΄τρομοκρατης''
πουλαω ακομα Χερουβείμ παραδείσου
δευτερο χερι και οσο σου ζησουν
λοιπον για περαστε, περάσατε να δειτε
καλη βρωμια σας ευχομαι να μας ξανα ΄ρθειτε