Ξύπνησα το πρωί από το κρύο
σήκωσα το κορμί αλλά η ψυχή έμεινε ξαπλωμένη
της άπλωσα το χέρι....
πως σε λένε ; ... με ρώτησε
Γιασμίν.... για μια ακόμα μέρα είμαι η Γιασμίν
σαν πανηγύρι αστρικό με πίπιζες - νταούλια
ένα κορίτσι αλλιώτικο μες στο χορό εστάθει
φαινόταν να περπάταγε χωρίς να έχει ράχη
Μαλλιά είχε από σύννεφα, ματιά αλλοπαρμένη
και η ανάσα της βραχνή, βαριά κι αλμυρισμένη
έσερνε από πίσω της μια κραυγή για φόντο
και όλο το φουστάνι της έμοιαζε με ακόρντο
Στο ένα χέρι κράταγε σουγιά που κελαηδούσε
και στ΄ άλλο της τριανταδυό ψυχές θαρρώ βαστούσε
μας κοίταξε ολόισα και η φωνή που βγήκε
ήταν στρωμένη με καρφιά και παγωμένη είπε
''Μισές και βάλε απ αυτές αδέρφια ήταν κι εργάτες
και όσες περισσεύουνε παλιές μου ήταν αγάπες
κινήσαν από μακρυά τη φτωχεια τους να κάψουν
μα ΄σεις δεν τους αφήσατε ούτε αγκαλιά ν΄ αλλάξουν
Στη θάλασσα τους ρίξατε για να τους έχει προίκα
μα εγώ πήγα την ξήλωσα, στα βάθη της τους βρήκα
το έργο δεν τελειώσατε, μα εγώ θα το τελειώσω
τα ουρλιαχτά δεν πνίγηκαν κι ΄ρθα να σας τα δώσω''
Σηκώνει τότε τις ψυχές, τους κόβει τα κεφάλια
τα ρίχνει μπρος στα πόδια μας και γίνονται σμπαράλια
ξεχύθηκαν τότε κραυγές και χώθηκαν στο χώμα
και από ΄κει φυτρωσανε μες το δικό μας στόμα
Χαρά πότε δεν έχουμε σαν έχουμε λεχώνα
χρόνια μπορεί να περάσαν μα εδώ είναι ακόμα
βαριά κατάρα έπεσε επάνω μας στις πλάτες
και από τότε όλοι μας είμαστε μετανάστες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου