Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015

Ραζεκ

Ραζεκ
Έτσι με φώναζε η μάνα μου.

Πρέπει να ζήσεις.... δες εμάς, πρέπει να φύγεις από δω μου έλεγε.
Και γω σαν την άκουγα κοβόμουνα στα δυο, κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών. 

Θα σε καταπιούν, δες εμάς...θα σε κυνηγήσουν, θα σε λερώσουν μου έλεγε.
... και μένα το σάλιο μου, κλώσταγε όλο το κορμί... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Η δυσωδία δεν είναι άρωμα για σένα, ούτε ο ιδρώτας του νεκρού... μου έλεγε.
...και εγώ έβγαινα μαζί με την ανάσα μου για ν'  ακουμπήσω τα χείλη της και να της πω σσσσσστ, ησύχασε.... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Θα σε ραντίσουν με πικρά, δες εμας, θα σου μαγαρίσουν τα μάτια, θα σε γκρεμίσουν και θα ξαναχτίσουν απ την αρχή Ραζεκ... έτσι μου έλεγε.
... και εγώ δάκρυζα πριν με τρυπήσουν, φώναζα πριν με φοβίσουν.... κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Να είσαι ελεύθερος, να είσαι δίκαιος και μεγαλόψυχος...
...και εγώ ήξερα γιατί μου τα έλεγε όλα αυτά...  κι ας ήμουν μόνο 10 χρονών.

Ραζεκ...φύγε, τρέξε, κρύψου...έρχονται....
...εγώ... εγώ θέλω μόνο να παίξω... είμαι μόνο 10 χρόνων

Μαμά...φοβάμαι.
.....
.....
.....
.....
Νούμερο 10
Έτσι με φωνάζει ο δουλέμπορος.
Όσο χρονών και είμαι... 10.

Νύχτα, πολλές νύχτες... μέσα σε μια σάπια ελπίδα...σάπια μα ελπίδα.
Οι νύχτες εδώ είναι φτιαγμένες από κρύο, σαν λαβύρινθοι που πρέπει να βρεις λίγο ήλιο, λίγη ζέστη...και με μοναξιά πολύ μοναξιά.
Κι ας ακουμπά το σώμα άλλα τόσα σώματα, είναι κι αυτά κρύα, άδεια με σκισμένες ψυχές... μπαλωμένες και σκέτες.
Δεν κοιτάς πάνω... μόνο κάτω. Πόσο ψηλά άραγε είναι η κόλαση ;

Ο κραυγές σαν μπουλντόζες σκάβουν το φάρυγγα  και μπαίνουν μέσα και μέσα και μέσα και μέσα... 10 χρονών κραυγές.
Και μετά σιωπή.
Πιο καθαρή από πότε, αποσταγμένη και πεντακάθαρη.
Σφραγίζω το σώμα να μην μπει μέσα όχι η σιωπή άλλα η πείνα, η δίψα, το κρύο...
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο... πόσο μεγάλο είναι το κορμί ενός 10χρονου ;

Η δυσωδία δεν ειναι άρωμα για σένα, ούτε ο ιδρώτας του νεκρού...
Κι όμως μάνα, είναι 2 σώματα πιο πέρα από το δικό μου... σχεδόν πάνω στο κύμα που μας ακολουθεί από τη 1η μέρα.
Μοιάζει κι αυτό σα να θέλει να παίξει...
Λες να ναι ΄ναι κι αυτό 10 χρονών ;
Εγώ ;... εγώ είμαι 10 χρονών ;

Μαμά...φοβάμαι..
......
......
.....
......
Σκατιάρη..
Έτσι με φωνάζουν πλέον εδώ...

Πονάνε τα πλευρά μου... ίσως είναι οι κραυγές που έχω μέσα μου, ίσως οι ζωές μου, ίσως η ψυχή.
Πάνος, πόνος με το λίτρο
Δεν πρέπει όμως να ξεχάσω και δεν πρέπει να ξεχαστώ.

Βγαίνω μέσα από τα τσιγάρα με ξοφλημένες ανάσες...κι ας είμαι μόνο 10 χρόνων.
Ψάχνω τις τσέπες μου... γεμάτες δάχτυλα, τίποτα άλλο.
Να θυμάμαι πως δεν πρέπει να ξεχάσω.

Μου φορτώνουν μια ξένη λέρα... ξένος και εγώ...κι ας είμαι μ ο ν ο 10 χρονών.
Προσπαθώ να με αγγίξω με το χέρι, να δω αν έχω στόμα.
έχω ; γελάω ; μιλάω ; ανασαίνω ;

Μυρίζω φόβο... μισθωμένο φόβο από τότε που γεννήθηκα

Μου είπες ..Να είσαι ελεύθερος, να είσαι δίκαιος και μεγαλόψυχος...
Αυτό ισχύει μόνο για μένα ;
Μου είπες πως θα με καταπιούν, θα με κυνηγήσουν, θα με λερώσουν
θα μπορούσες απλά να μου πεις πως θα με μισήσουν
....κι ας είμαι μ ο ν ο 10 χρονών..
Εμφάνιση 01.jpgΕμφάνιση 02.jpgΕμφάνιση 03.jpg

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου