με αμόνια και σφυριά

Λιμαρισμένα τα σακάκια που φορω

Και μια πληγή στο στομα μου από βρέφος

Μου εχουνε να κουβαλω

Μία σιωπή με το στανιό

Και μισθωμένος να γελώ

Μονάχα ζέχνοντας και πάντοτε έθνος

Έτοιμες τύψεις βρισκω κάθε μου πρωί

Και κάθε νυχτα στα σκαλιά ένα τραύμα

Φροντίζουνε παντα αυτοί

Οι φοβοι μου να ΄ν΄ νηστικοί

Κι ολο να φταίει μια ζωη

Παντα αυτό το μούλικο μου κάρμα

Όταν διψώ να πινω παντα πυρετούς

Και ν΄ αγαπω της βάρδιας μου την ωρα

Να ΄ναι οι καημοί μου απ αυτους

Που τους βαφτίζουν βαρετούς

Και το πρωι σαν τους ακους

Μοιάζουνε με απορριμματοφόρα

Περνάει η μερα με αμόνια και σφυριά

Κρατώντας του κινήματος σημαίες σας

Μα ειν΄η ζωη μου σε κλουβιά

Τα ‘’θελω’’ μου στη λασπουριά

Και χρονια μεσα στη σκουριά

Κατάντησαν βρώμικες πια κι ιδέες σας