Δρόμοι σβησμένοι, μ΄ αναμμένα όμως παιδιά
Μέσα στη πόλη μου γελάνε
Πίσω τους έχουν αυτοσχέδιες σκιές
Κι απ΄ τη ζωή τους με κερνάνε
Τα πεζοδρόμια ζητιανεύουνε ανθρώπους
Και τα κελιά για ένα μπαλκόνι
Κι όσοι απόψε πήραν λάθος ουρανό
Σκαν τη ψυχή τους σαν μπαλόνι
Κάτι εξάρες που ΄χα φέρει από παλιά
Πάω στα παιδιά και τους τις δίνω
Σαν ματιασμένος ο φασίστας με κοιτά
Θεέ απόψε απ΄ έξω σου θα μείνω