σαν πολη που΄ναι διχως εραστες
μ εναν ουρανο γεματο απο κρυο
με χαλασμενες μικρες χαραυγες
κι ολοι οι δρομοι γεματοι αντιο
ισια παω - στη φωτια πανω να τρεξω
οτι αγαπαω- μεσα μου να μαζεψω
ολα να τα καψω- σε μιαν ανασα
μηπως αναψω- τη καρδια μου τη παλιατσα
τρεκλιζω στο σκοταδι μου απο το πρωι
δεν ξερω πιο δρομο πρεπει για να παρω
μια ρουφηξιά- ολη μου η ζωη
σαν δανεικο- μισο τσιγαρο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου