Κατω από τη γλωσσα μου τρεχουνε μαυρες λεξεις
Που καινε όπως η φωτια κι απλωνονται στις σκεψεις
Κι οταν μ αφηνουν ήσυχο αντι να το γλενταω
Κοιταζω τον καθρεφτη μου και πισω τις ζηταω
Κατω από τα ποδια μου τρεχει ένα ποταμι
Που με βουλιαζει με τραβα και γινεται καζανι
Κι όταν μ αφηνει ησυχο αντι να το γλενταω
Μαζευμαι κουλουριαστά και μεσα του βουταω
Κατω από τα βλεφαρα τα δακρυα μου τρεχουν
Φτανουνε μεχρι τη καρδια και σαν καρφιτσες πεφτουν
Κι όταν μ αφηνουν ησυχο αντι να το γλενταω
Κανω κουβαρι τη καρδια, πανω τους την πεταω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου