Πως να φωνάξεις, γλωσσα αν δεν σου αφήσαν
Να ξεδιψάσεις αν το στομα σου είναι κλειστο
Πως να φιλήσεις χειλη που ΄ναι κλειδωμενα
Πως να χορτασεις αν εσυ εισαι θεριο
Που δεν σ΄ αφήσαν ουτε δοντια, ουτε σαλια
Που δεν σου άφησαν φωνη , ουτε καρδια
Που ολον σ΄ εκλεισαν μεσα σε μια σταλα
Και από μεσα σβησαν κάθε σου φωτια
Μα οσο εσεις αλλα και ολοι σας οι αγάδες
Θα μας ταΐζετε τη μαύρη τη σιωπή σας
Θα τραγουδουν, απ τους δικους σας τους φονιάδες
Ποιο δυνατα παντα οι δικοι μας οι νεκροι
Δεν εχω γλώσσα τις λεξεις μου ν αφησω
Κι αυτές στριμώχτηκαν και εγινα στραβές
Με γρατζουνάνε, με ποναν και πριν με σκίσουν
Βγαζω τα νυχια τους, μα γίνονται κραυγές
Δεν εχω λογια το πονο μου να γραψω
Κι αυτος στριμωχθηκε και εγινε βουβος
Και πριν προλαβει, όλα μες μου, να φαει
Βγαζω τα δόντια του μα γινεται θυμος
Δεν εχω φύλλα τη καρδια μου να τυλίξω
Κι αυτή απλωθηκε και εμεινε γυμνη
Φαίνονται όλα της, μα ντρέπεται εσένα
Βγαζω τα ντερια της και μένει αδειανή
Μια φωτιά – στα δάχτυλα μου τρεμοπαίζει
Σβήνει μόνο τα φιλιά σου όταν αγγίζω
Στη καρδιά μου παω απ εξω, της γρυλλίζω
Που μ΄εσενα δεν μ΄αφηνει να ταΐζω
Σαν τρελό – στο στόμα εχω ένα γελιο
Και μ αφηνει τη χαρα μου να μαθαίνω
Σαν μπαλόνι με τραβάει όταν βαραίνω
Και το πονο μου αφηνει πεινασμενο
Κολυμπάνε – στο λαιμο μου μαυρες λεξεις
Την αγάπη μου σε ΄κεινες , παω ουρλιάζω
Για ν ακουσει η καρδια μου πως σπαράζω
Που με σενα δεν μ αφηνει να σου μοιαζω
Ξεκίνησα και έτρεχα, χωρίς να θέλω έτρωγα
Ότι αυτοί μου δίνανε
Και έλεγα συνέχεια πεινάω
Μου φωνάζαν, με έβριζαν, με έχαναν , με κέρδιζαν
Με ράβαν και με ξέσκιζαν
Και ΄γω φώναζα πως τους αγαπάω
Με γλύφουνε, με φτύνουνε, με δένουν και με λύνουνε
Κι όπως κι αν με σερβιρουνε
Στο πιάτο παντα εγω χαμογελάω
Με σκανε, με φουσκώνουνε, με καινε με κρυώνουνε
Παντα με διορθώνουνε
Και ΄γω σα δάκρυ πανω μου κυλάω
Με τύφλωσαν, με έσπασαν, με γέννησαν, με έθαψαν
Με ξέγραψαν και μ αφήσαν
Μοναχο μου ξανα να μπουσουλαω
Μα οσα κι αν διδάχτηκα, μια μερα σαν κοιτάχτηκα
Με ειδα παλι ορθιο
Αναποδα ξανα να περπατω
