Γεννιέσαι παντα ορθιος και παντα προσοχη
Το γελιο σου το φτιαχνουνε παντα σε κατσαρολα
Επανω σου το ριχνουνε μα πώς να δροσιστεί
Αυτό που τρεχει μεσα σου και που τα καίει όλα
Σε βαζουνε για να κοιτας ένα αδειο ουρανο
Σου λενε αν εχει ξαστεριά εξω για να μην βγαίνεις
Πως πρεπει λεει η κοιλια να τρωει το μυαλο
Μα εσυ χορταινει μοναχα όταν πρωτανασαίνεις
Οι λεξεις όταν λεγονται πονάνε τη σιωπη
Είναι σαν ασπρο ποιημα μεσα σε μαυρο στομα
Αστες να κυλίσουνε να γινουνε βροχή
Αστες να φωναξουνε .. αντέχουμε ακόμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου