σαν μια κουκιδα μες τη πολη

Σας αφήνω μία πολη με πανέμορφα σφαχτά

κουλουριασμενα στις ζωούλες τους , τυλιγμένα με καναπέδες

δουλικά της Δημοκρατίας που δεχονται να τα ταΐζουν ψωμι και τρόμο

που άφησαν το σπαθι και πιασαν το πιρούνι

που γιναν χαφιέδες και ξεφτιλισμένοι σπιούνοι

που αναπαράγουν ηλίθιες ιδεες για να γινουν πιο βλακες

που για να ζησουν παραγουν θανατο και είναι ταυτόχρονα ηθοποιοί και θεατές τους  

που δεχονται καταδικες χωρις δικες, αρρωστα από φασισμο

… ανθρωπάκια χωρίς α ν τ ι σ ω μ α τ α

Σας αφηνω και μια μαυροκόκκινη κουκιδα ,από ποιητες των δρομων

που δεν γεννανε σιωπές , μα μια τρέλα ευτυχή σαν κρυο πυρετο

που ξερουν να τραυματίζουν και να σκοτώνουν αν χρειαστεί την πολη των ‘’αλλων’’

που γαμούν τη μοναξια, που μισούν τη πουστιά  

που κυνηγούν οποιον πουλαει μισοσκόταδα , με τη δικη τους ατομική γλώσσα

που ολες τους οι στιγμες είναι βαθιες , που ξερουν να αναπνέουν

ανταρτες , ανθρωποι , συντροφοι , ανασες και γροθιες…

Παιδια μου , μικροι γλυκοί μου σύντροφοι

Η αληθεια είναι πως το μονο δικο μου παιδι ειμαι εγω

… εσεις ανήκετε μονο σε εσας  …

Σας αφηνω…. σαν μια κουκιδα μες τη πολη