χόρτασα οργη

Βαρεθηκα να περιμένω έναν αιωνα

ποτε πουτανα πια θα γινει επι της γης

ετσι πετω μια πετρα από τον Παρθενωνα

να φτασει εκει στο Σαντιαγο της Χιλης

Ξεψυχισμένη η αθανασια περιμενει

σε μια γωνια ενας ηρωας να τη βρει

μα στο παραδεισο παν μονο οι πεινασμενοι

κι αυτή η πολη εναι γεμάτη χριστιανοι

Τα χρονια περασαν κι πλατη μου βαραινει

δεν λιονταριζω πια και χόρτασα οργη

ζω σε μια πολη με ραγιαδες φορτωμένη

που μου μυριζουνε απ τη πολλη σιωπη

Εντοιχισμένους εχω πανω μου ηγέτες

βρεγμενοι οι ισκιοι τους με σωματα στεγνά

μα θελω μια φορα αυτοι να είναι ικέτες

και να μου γλυφουν σα σκυλια τα αχαμνά