Λυκος

της...... xwmanero.blogspot.com/


Ναι .
εχω μια τρελα με τη φυση μας
με τα ερειπια μας γενικα
σαν εσενα κοσμε σκορπιε μου

Μας ερημωνουν μακρια της
κι οσο κι αν θελγουμαι στην απομονωση
τουτο παλευω
να κρατιεμαι κοντα σου


καταρα εχοντας την
στη φαρμακωμενη σα στοιχιωσα
οαση σου
θυμησες να κραδαινουμε
να παιδευουμαστε με ζαρες παιδικες
το ξεφωτο να κεντουμε το ξεφτισμενο
με νυχια με αιματα φαγωμενα
αδρα
Στη φυση μας καταχαμα

δε λογαριαζετε τιμημα
όπως λεει και το Κατερινιω !
εκει είναι ο στοχος
εκειδα χυμα ο νους βασταζει αγριμι
ξεροκεφαλο
ξεσκισμενο
αγερωχο
Ειδαλλως αχρηστο
φωτος κενου
ξεχωρο
πετραδι ακατεργαστο
και δε κανω ρουπι .

το κακο σπυρι στο κωλο τους θελω
ναμαι θελω
να τους βγει στο ματι
Για αυτό στεκω εδω
ακομη εδώ
διχως να φαινουμαι
το ξερεις
Πλαι σου

Τσαλακωμενη
τα ματωμενα αποκαιδια σου
ειμαι
στα χειλη τα χαμογελαστα μου
Να κοπτουμαι να καμωνω πρακτικες
Κάθε που τωρα
κάθε ωρα λεγω
στραμμενη στη χθεσινη
σαν γερνω ένα με το δειλι
ποτε ζω ;
να ερωτω ερωτοτροπωντας
και κεινη να μου λεγει ποτες
φιμωμενη
στεφανωμενη τ’ οραμα


Μ οπλα χνωτα αναρια
αγριμιων ακριβα
λιγο φευγαλεα
και μια στεπα καφτερη για καθρεπτη
σπασμενη οαση

Είναι κατι παιδια
που σα λιγο τα κοιταξεις
μαστουρα ειν’ αλογαριαστη
σκοτοδινη ασωτη
ψηγματα διαυγη απο σταρι εκλεκτο
βροχη μονοτονη χρυση
μας στεγνωνει
το ριμαδοψυχαριο μου απογειωνει
πατωκορφα

Κ δε φευγω απ εκει
Δε σε πουλω
Κειδα χλωμο θεριευει το αχαρο ποτες
Ριζες βγανουμε τραχιες
με μιαν υποσχεση παναρχαια
αφαντη στ αχειλι
καυτο στα βλεμματα αναβλυσμα
με δυο ποδια ολο κι ολο στα χερια
χιλιομπαλωμενα
θραυσματα
ψυχαρια αμετρα
κοντρα στη σπορα του

μερα τη μερα
λεπτο το λεπτο
από ουρανο σ ουρανο
χαμενο
ερμο τομαρι αγυριστο
ενας να γενομαστε ασκος
αιμα να μαζευομε να ζησουμε

με το θανατο ανταμα
δε παιζει στερηση
τον αντικρυζεις
οπου κι αν στρεψεις
τον παιζεις ασυστολα
λιγο αιμα από δω
σταλιτσα τη σταλιτσα ακατασχετη
λιγο δακρυ εκει
πηγμενο στη σκονη σωρρος
ενας ολακερος σωριασμενος ουρανος
και πινεις
μεθας αβερτα

πλασμα αποκοτο
ιδρωτα αιματος χολης
πενταρφανο
ολουθε
τη γης αργολιωνει
μα κοκκο το κοκκο η γης ανασανει
ωσαν στα δοντια κλωθογυρνουμε
τον υπνο μας βραχνα
αλησμονητοι
καπνος σα νατανε μοσχατος
στα χειλη
μοσχοβολημενα

καθε που άλλο λεγεις δε βασταζεις
τοτε ειν που αντεχει κι άλλο
ετσι να σε ρουφα
λιγο ακόμη πιο φτενος
λιγο ακόμη πιο ξεφαντος
τοσο που παιρνουν να χασκουν
οι μαυρισμενες φλεβες του

μουλαρια να γενονται αμολημενα στη σιγη
αφρισμενες ανασες πολυγραφικες
παραπεταμενες στα σκουπιδια κραυγες
βολια πυρωμενα
σταυρικα
αυθαδιαζοντα
απταλικα
του κοσμου το παρε

Όχι η ερημιά είναι σχολή ολακερη
Με το ένα ματι βγαλμενο
Το άλλο πυρινο
Να ξαποσταίνεις σα προχωρας
να βυθίζεσαι αξημέρωτα
ως τους συναντας
να λεγεις χαλαλι

λυκος να μενεις
που τον αμνο του φυλα
τη πνοη να δινεις ως ..
υπάρχουν ακόμη άνθρωποι
που βυθιζονται
γλιστρούν ξεπετάγονται ακομη
λεπιδοπτερα με λεπια χρυσα
απ τους βυθούς ατερμονους
αιθερες
αστερια
ξωτικα




Να γιατί δεν ησυχάζω συ που ρωτας

γιατί γνωρισα τι σημαινει
τη ζωη να ακολουθω
που δε ζω

Ξερεις .

Πεθαινε το λοιπον
σαμπως και σωθουμε
διχως τα παραμυθια σου
διχως χημικα
.