σαν το Θεό στα πεζοδρόμια κυλιέμαι
και στα παπούτσια σας γίνομαι λάσπη
απ΄τις ανάσες σας γλιστρώ, δεν κρατιέμαι
και για αερα κανω τράκα στα δάση

βγάζω στη μπάντα της ψυχης το αγκάθι
και τον παράδεισο βαζω στην άκρη
με τις σκιες που εχουν πανω στο ράφι(*)
γιατι στη κόλαση εχουμε πάρτι

πληρώνω νοίκι για το σώμα που μενω
πληρώνω εμενα μηπως και με πιστέψω
ομως φοβάμαι και τα μάτια μου δενω
μ΄αυτα που βλεπω την ψυχή μη πουστεψω

μικρε εαυτε μου αναρωτιέσαι τι ειμαι
σαν με κοιτας να βραζω μες το καζάνι
κι ολο ρωτας τι στο διάολο σου ειμαι
΄΄ενας καριόλης που γελαει στο σκοτάδι΄΄