Μια φορα κι εναν καιρο

Μια φορα κι εναν καιρο
επεσε απ τον ουρανο
ενας αγγελος σακατης
Δεν τον θελανε να δεις
δεν ητανε αρτιμελς
κι ετσι εγινε ανταρτης

Δεν του λειπανε φτερα
μα δεν ητανε γερα
να μπορεσει να πεταξει
Τον πεταξανε στη γη
ετσι που να μη μπορει
ν ακουστει οταν ουρλιαξει

Μα αυτος με το καιρο
εγινε αγριο θεριο
και τη λυσσα του ιππευει
Τα φτερα τιυ τροχισε
και τη μοιρα του ορισε
και ορμαει ν ανεβει

Ετσι ανεβηκε ψηλα
και στους αγγελους μπροστα
αρχισε να ουρλιαζει
Οσο ονειρευομαι
μονος θα γιατρευομαι
και η πληγη ας σταζει

Οσες κι αν με ριξετε
Παλι θ ανεβαινω