Ζωή ξυρισμενη και χλωμη

Ζωή ξυρισμενη και χλωμη
Χαπακωμενοι μ ενσημα εργάτες
Δουλειά μπατσοι κι αφεντικα
Φορτωμενοι στις δικες μου πλατες
Μα δε με νοιαζουν όλα αυτά
Το κράτος κι ολοι του οι τσαρλατανοι
Αρκει να φωνάζουμε μαζι
Κατω τα ξερά σας απ τους συντροφους ρουφιανοι

Ξυπνω και σαν τον ποντικο
Κρυβομαι μες το δικό μου σώμα
Πως να αναπνέυσω δυνατά
Που συρτη μου 'χουν βάλει και στο στομα
Μα δεν με νοιαζουν όλα αυτά
Ακομα κι αν με εχουνε στο μάτι
Αρκει να φωναζουμε μαζί
Πως η εθνική ενότητα είναι μια αυταπατη

Ξερνω τις αγαπες μου κουτσες
Στα μουλωχτα κάθομαι τις χαζεύω
Σ ενα μπουκαλι με στουπί
Τις βάζω και σε μένα το εκτοξευω
Μα δεν με νοιαζουν ολα αυτα
Και ας πεθανουμε για ένα "λαθος "
Αρκει να φωνάζουμε μαζι
Πως η λευτερια ειναι το πιο μεγαλο παθος