Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2017

?

Θαμμενος μες τα καρβουνα
Ακομα ομως αχνιζω
Μου λενε οτι ξοφλησα
Μ ακομα συνεχιζω
Φωτια μου καιει τα σωθικα
Φωτια και το μυαλο μου
Το γελιο μου μια πυρκαγια
Που καιει το λαιμο μου

Θαμμενος μες τα καρβουνα
Ακομα ομως ρεω
Μου λενε οτι ξοφλησα
Ακομα ομως καιω
Στον ηλιο εβαλα φωτια
Φωτια και στη φωτια μου
Μες τη φωτια μου με κοιτω
Να καιω απ τη χαρα μου

Φωτια ειναι ο υπνος μου
Ναπαλμ ειν οι κραυγες μου
Φωτια ειναι η ζηλια μου
Καμινι οι γιορτες μου
Θαμμενος μες τα καρβουνα
Θαμμενος μες τα χιονια
Μου λενε οτι ξοφλησα
Μα 'μαι φωτια ακομα

γκιλοτινες καμικαζι

γκιλοτινες καμικαζι πανω μου ερχονται και πεφτουν
θελουν το κεφαλι μου να παρουν αγκαλια
γιατι τους φασιστες δεν μπορεσα ποτε μου
οπως ποτε δεν μπορεσα και τα αφεντικα

γκιλοτινες καμικαζι πανω μου ερχονται και πεφτουν
ΜΑΤ ΕΚΑΜ ΥΜΕΤ και ΔΙΑΣ ολα τα παιδια
γιατι το κεφαλι μου ελευθερο το θελω
κι οποτε γω θελω εκεινο να γελα

γκιλοτινες καμικαζι πανω μου ερχονται και πεφτουν
να μου κοψουν ποδια χερια σβερκο και ουρα
γιατι χαιρομαι σαν βλεπω να σκανε
τα μπουκαλια με φωτια

γκιλοτινες καμικαζι πανω μου ερχονται και πεφτουν
θελουνε τους ορχεις μου να κοψουνε βαθια
πολυ ευχαριστως.. να ερθουνε με φορα
απλα θα περιμενουνε να παρουνε σειρα

Θα ΄ρθει ο καιρος μας αδερφέ θα δεις


Σε βλεπω να χαμογελάς
Και σαν αόρατος λυγμός
Στα κάγκελα έρχομαι κρυφά
Να γινω ένας σου εαυτός

Θα ΄ρθει ο καιρος μας αδερφέ θα δεις

Γεννήθηκες ουρλιάζοντας
Πώς να σωπασεις σου ζητούν
Που μεσα σου κοχλάζοντας
Χιλιες κραυγές μας , καρτερούν

Θα ΄ρθει ο καιρος μας αδερφέ θα δεις

κι ολα θα γινουν όπως θες
Να δεις θα γυρισει η ροδα
Και όλα θα τα κλεισουμε
Μες σ ένα αγριο ολα

Θα ΄ρθει ο καιρος μας αδερφέ θα δεις

ποτε δεν σταματησα συνεχεια γεννιεμαι

πεφτω απο τ αστερια και σκαω με ορμη
οσο εσεις νομιζετε νεκρος οτι περνιεμαι
μεσα στον αγιο υπνο σας κι αφηνω μια κραυγη
ποτε δεν σταματησα συνεχεια γεννιεμαι

ορμαω στη πολη

Ξυπνω το πρωι και εξω κοιταζω
Βλεπω τη πολη να 'ναι σκοτεινη
Γεματη με μπατσους, χαφιεδες, ρουφιανους
Κι ολοι να ειμαστε ενα κλουβι

Βαζω τη μασκα μου και κατεβαινω
Και στα μπουκαλια μου φοραω στουπι
Ετσι κι αλλιως μεσα της αργοπεθαινω
Πεφτω επανω της και οπου βγει

Μια φορα κι εναν καιρο

Μια φορα κι εναν καιρο
επεσε απ τον ουρανο
ενας αγγελος σακατης
Δεν τον θελανε να δεις
δεν ητανε αρτιμελς
κι ετσι εγινε ανταρτης

Δεν του λειπανε φτερα
μα δεν ητανε γερα
να μπορεσει να πεταξει
Τον πεταξανε στη γη
ετσι που να μη μπορει
ν ακουστει οταν ουρλιαξει

Μα αυτος με το καιρο
εγινε αγριο θεριο
και τη λυσσα του ιππευει
Τα φτερα τιυ τροχισε
και τη μοιρα του ορισε
και ορμαει ν ανεβει

Ετσι ανεβηκε ψηλα
και στους αγγελους μπροστα
αρχισε να ουρλιαζει
Οσο ονειρευομαι
μονος θα γιατρευομαι
και η πληγη ας σταζει

Οσες κι αν με ριξετε
Παλι θ ανεβαινω

Παιδια της εργατιας

Η πολη ξεκιναει
Ξυπναει το πρωι
Και τρωει εργατακια
Για φαϊ

Οι φαμπρικες ανοιγουν
Γελαν οι αφεντικοι
Μπαινουν στις γκιλοτινες
Οι λαιμοι

Κανενας δεν μιλαει
Ολοι μας σκυφτοι
Και συ πατας εργατη
Το κουμπι

Σαν πολη σε ναυτια
Που ξεχασε ο νταλκας
Κι εμεις χωρις αιτια
Παιδια της εργατιας

Οι λεξεις όταν λεγονται πονάνε τη σιωπη

Γεννιέσαι παντα ορθιος και παντα προσοχη
Το γελιο σου το φτιαχνουνε παντα σε κατσαρολα
Επανω σου το ριχνουνε μα πώς να δροσιστεί
Αυτό που τρεχει μεσα σου και που τα καίει όλα

Σε βαζουνε για να κοιτας ένα αδειο ουρανο
Σου λενε αν εχει ξαστεριά εξω για να μην βγαίνεις
Πως πρεπει λεει η κοιλια να τρωει το μυαλο
Μα εσυ χορταινει μοναχα όταν πρωτανασαίνεις

Οι λεξεις όταν λεγονται πονάνε τη σιωπη
Είναι σαν ασπρο ποιημα μεσα σε μαυρο στομα
Αστες να κυλίσουνε να γινουνε βροχή

Αστες να φωναξουνε .. αντέχουμε ακόμα

Χοροπηδαει ενας διάολος στο σβερκο

Χοροπηδαει  το γελιο μου μεσα στο στομα
Θελει εξω για βγει στον αερα να καει

Χορο[ηδαει μια φωτια μες το μυαλο μου
Θελει  πανω να πετάξει  θελει  όλα να τα καψει

Χοροπηδαει  ενας διάολος στο σβερκο
Δεν μ αφηνει να ησυχάσω μεχρι όλα να τα καψω

Χοροπηδαει μια ψυχη μεσα στο σωμα

Που ζηταει μια φορα να βουτήξει στη φωτια

Χοροπηδαω και εγω μεσα σε μενα
Θελω για να δροσιστω μες τα μεσα μου καμμενα