ξερεις εσυ

Οι τσεπες μου είναι μικρες
Και δεν χωρουν άλλη ζωη
Γιατι ΄σαι εσυ μεσα σ αυτες

οι Αυτοι

Με κυνηγανε σαν το μπαλονι

Για να με φανε, είναι θεμα αρχων

Αυτοι πεινασμενοι μες το σαλονι

Λαχανιασμενο εγω προϊόν

Με σιγοκαινε σαν να ΄μια λαμπάδα

Να ζεσταθουν μοναχα Αυτοι

Κι όταν ζηταω αιωνια λιακαδα

Μου γουργουριζουν σαν οχετοι

Όταν ξυπναω μου εχουν  φαει

Όλα τα ονειρα που εχω δει

Κι όταν κοιμάμαι καποιος μετραει

Ποτε θ αλλαξω να γινω Αυτοι

Αυτοι με νομισουν δικο τους φρουτο

Μα εγω τους φωναζω Ειμ΄ η αρχη της γιορτης

Κι όταν μου λενε – τι είναι τουτο

Τους λεω η ανταρσία της αναπνοης 

αδελφια μου ζωγραφοι

Κουφη φωνη

Ασπρο σκοταδι

Ω τι ωραια που περνώ εδώ στα ονειρα μου

Με τα κουταβια της ψυχης μου κάθε βράδυ

Βαζω φωτια στη κρυα σας σιωπη

Με συλλαβιζω

40 χρονια

Ειμαι εξόγκωμα εγω για ολες τις Ταξεις

Το σαπιο εμβρυο που θελεις να πεταξεις

Και λες ρε πουστη συνεχως πως σε λερωνω

Εχω τυφλους όμως

Αδελφια μου ζωγραφους

Που θα με φτιαξουνε ξανα απ την αρχη

Και θα με κανουνε Γκουερνικα χοντρη

Με τα βυζια μου να φτανουν ως τα ποδια

Θα γινω χιλιες

Ωραιες κοιμωμενες

Και στη βελονα μου θα βαλω χαλιναρι

Θα τρωω ερωτες κι οποιον ο χαρος παρει

Γιατι εχω ωραιους  ζωγραφους για αδελφια

Κι ετσι μια νυχτα

Θα ξαμοληθούμε

Για να γαμησουμε το τοιχο αυτης της πολης

Και το πρωι θα αναρωτιέστ ποιος καριολης

Εφτιαξε αυτό το αίσχος στην αυλη μας 

τσιρκο με σκιες

Προχειρα κεφια επανω μου πεταω

Και μες τις τσεπες μου βαζω τσαρλατανιες

Τις φολες που εφαγα απ το στομα μου ξερναω

Εχω παρασταση σε τσιρκο με σκιες

Διαλεγω υφανση ψυχρης κατηγορίας

Για την κουκουλα στο κεφαλι που φορω

Βαζω από μεσα μου ψυχη ψυχαγωγιας

Και τις μολοτοφ μου γεμιζω εμετο

Κι ορμαω πανω σας καλπάζοντας σαν βελος

Ανακοινώνοντας μπροστα, επι σκηνης

Κυριοι η παρασταση ελαβε τελος

Σημερα θα… σας γαμησουμε εμεις

Κι αυτό θα γινει δημοσια τη δαπανη

Ευγενική χορηγία το λαου

Κι αφου τελειωσουμε με ολους τους ρουφιανοι

Θα ακολουθησει και γλυκο του κουταλιού 

Οι στεναγμοι των ταξεων

Οι στεναγμοι των ταξεων δειχνουν να υποφερουν

Σα να ΄ναι πονοκεφαλοι που ψαχνουν γιατρειά

Ζητανε από το θεο χάπια να τον γιατρεύουν

Κι αυτος τους ριχνει κρατος μ΄ αλεξίπτωτα σκατα

Εκεινες τα αρπίζουνε και με χαρα τα τρωνε

Μα φαινετ  κατάλαβαν αυτό πως ειν΄ σκατο

Και κει που λες  θα αρχίσουνε με λύσσα τους αγωνες

Αρχίζουν  να δοξαζουνε που υπαρχει και αυτό

Τελειωνω την περιγραφη κι άλλο δεν περιγραφω

Εξάλλου τι μου μενει άλλο για να σας πω μετα

Ανοιγω τον καρκινο μου και χώνομαι στο βαθος

Εδώ είναι καλύτερα παρα με τα σκατα   

πολη κουτση

Ερχεται κουτση

Η πολη προς τα μενα βλεπω να κουβαλα

Τραπεζες με κοκκαλα σπασμενα

Πισω της η Πατρις

Κατω να χτυπιεται, με βλεπει σαν καρκίνωμα

Στ αρχιδια όμως λεω δε γαμιεται

Βουταω ένα στουπι

Που χρονια το μαζευω, στο στομα το βαζω

Κι απανω της παω και μ΄ εκτοξεύω

Θα παρω εγω φωτια

Θα παρει και ο κωλος αυτηνής

Και θα φωναζω δυνατα μωρ΄ δε γαμιεται κι Παρτις

Μες το ματι εχω ενα αλλο ματι

Μες το ματι εχω

Ένα άλλο ματι

Που βλεπει οσα εκεινο δεν βλεπει

Μεσα από σαπιο δακρυ

Λεει πως οτα βλεπω

Τραπεζες γεματες

Τ΄  αφεντικα λεει τις εχουνε

Ποτηστρα για εργατες

Λεει πως όταν βλεπω

Ανθρωπους σε γραφειο

Λεει απ εξω η ρεκλαμα τους

Ζωντανοταφειο

Λεει πως όταν βλεπω

Να κρυωνει ο κοσμος

Φροντιζουν κατι πανκηδες

Να ζεσταθεί ο δρομος

Λεει  πως  όταν βλεπω

Εμενα για μαλακα

Είναι που παντα βλεπω το τυρι

Αλλα ποτε τη φακα

Μα θελω πισω τη ζωη μου

Θελω την απατη

Ετσι παω στον καθρεφτη

Και μου βγαζω το ματι

Γραμμος και Κρονστανδη

Νερο χωρις πηγαδι
Πηγάδι χωρις δροδια
Δροσια που δεν μου φτανει
Να σβησει τη φωτια
Το Γράμμο και την Κρονστάνδη 
Εχω μεσα μου βαθια

Ανασα διχως στομα
Στομα χωρις φωνη
Φωνη χωρις φωνήεντα
Με σύμφωνα κραυγη
Βαρεθηκα να χω μεσα μου
Να μην μπορει να βγει 

Εκεινοι με τα τανκ
Και εμεις με τη φωτια
Εκεινοι επ ώμου αρμ
Και εμεις με τη χαρα
Αυτοι με τις ναπαλμ
Και εμεις ψυχη βαθιά

στο λεμπρο μας πανηγύρι

ο δρομος που μου εδωσαν
ολο και ανεβαινει
αλλα εδω που εφτασα
απο το σύννεφο τους
κοιταω πανω για να δω
και βλεπω οτι εφτασα
στον κατω ουρανό τους

χτυπω την πορτα για να δω
τι εχει απο μεσα
σαν αρουραίος ετοιμος
με μια ψυχη μπατίρη
μου ανοιξε ο διαολος
ντυμένος πριγκιπεσσα
και μου ΄πε καλως ηρθες
στο λεμπρο μας πανηγύρι

κατι παλιες ανασες μου
τις βρηκα να χορευουν 
και δύο αμαρτιες μου
να γλείφουνε μπελαδες
τα λαθη μου σαν άγγελοι
φτερα να εχουν βγαλει
κι ερωτες μου να περνουν
μπροστα μου σα φουσκάλες

απο εδω σας έρχομαι
και παλι εδω με παω 
συντροφοι απ οτι φαίνεται
η πλάστιγγα εχει γυρει
αν θελετε στα ονειρα
μπορουμε να μιλαμε
ολους σας περιμένω στο
λεπρό μας πανηγυρι