40 χρονια νυχτα

Μες την αυλη μου ξαφνικά

ακουω να κάνουν γύρες

είναι κατι λοξά σκυλιά

που μου πετανε ουρλιαχτά

                                          αντι στουπί με μπύρες

                                          Μες τη ζωη μου σα χαφιές

γυρίζει ο εαυτός μου

ανάσκελα κανει χάρες

κι ολο μου λεει με σιωπές

πως είναι ο άνθρωπός μου

 Μες τη κραυγή μου σα χαρτί

που σκίζεται με βια

                                           εχω μια βρώμικη σιωπή

που οτα γεννήθηκα , αυτή

μου εκανε κηδεία

 Μες το κορμι μου εκει βαθειά

                                         στη πείνα ειμαι πήχτρα

ψάχνω να βρω μια φωτιά

μα εχω από τα περσινά

                                       40 χρονια νύχτα

ψόφιο πένθος

Σ΄ ένα καθρέφτη παλι αποψε περιμένω

το νέο προσωπο του γέρου μου εαυτού

για να με δει να παριστάνω το χαμενο

και τον παλιάτσο ενός αψυχου κεφιού

Σ΄ ένα καθρέφτη περιμένω λιγη απάτη

μηπως κι ανοιξουνε τα μεσα μου κελια

να κάτσει πανω μου αφοδεύοντας αγάπη

να παψω πανω του να ΄μια μια γρατζουνιά

Σ΄ ένα καθρέφτη στέκω σούζα σαν το Εθνος

για να φανούνε οι υπάκουες κραυγές

που βγαίνουν μονες τους γλυκά σαν ψόφιο πένθος

και ασπρόμαυρες γλεντούν οικοδομές

Σ΄ ένα καθρέφτη πια σπασμενο περιμένω

να δω τα χαλια μου ν΄ αρπάζουνε φωτιά

να δω το σωμα μου στις ακρες του σπασμένο

κι ας ειμαι ολος μοναχά μία ουρά 

της Δικαιοσύνης το αιδοίο

Μες στη πολη σα ραδικι

περασε αυτος ο μηνας

για να μη χορτασω φρικη

εφτιαξα γιορτη της πεινας

Τα κουταλια από νυστα

και η σουπα από χάλια

που γεμίζει το φασίστα

με τ΄ ανάπηρα του σάλια

Κι από πολη της βιασυνης

μοιαζει πιο κομψο πορνείο

ετσι της Δικαιοσύνης

θα χαρω και ΄γω το αιδοίο

Μες τη πολη σα κορίτσι

πως περνουν οι μερες σκαρτες

για να μη φαει η θλιψη

εφτιαξα εγω ανταρτες

Δεν γουσταρουνε την ηττα

και φωναζουνε στη πολη

μες απ τη ξυνη μου μητρα

αντε ξυπνα ρε καριολη

Και η πολη της βιασυνης

εγινε κομψο πορνείο

ετσι της Δικαιοσύνης

θα χαρω και ΄γω το αιδοίο   

Η χωρα...

Δως μου μια μπουκιά απ τα φιλια σου

κι ασε με στη χωρα των Ναυτίλων

κράτα τα θλιμμένα Σάββατά σου

κι ασε μου εμενα τις Παρασκευές των σκυλων

Πιασμένη στο φουστάνι της πατρίδας

μπροστα σε ένα κρεας με οθόνη

ζητας την ηρωίνη της ελπίδας

μα εγω λεω να παρω μια κούφια μεθαδονη

Ανάπηρα φορέματα οι αρχες σου

παράφρονα χρυσόψαρα τα βαρη

λυπάμαι τις αλκαλικες φωνες σου

μ΄ αποψε παλι στα σκυλια εγω εχω ποντάρει

Η Βολτα

Κανω μια βολτα αναψυχής

με τη ψυχή παρέα

χωρις σκιά , χωρις κορμί

κι ας με φορτώνει μια ζωή

με ένσημα βαρέα

Κανω μια βολτα επι της γης

με τ΄ αστρο μου στη τσέπη

σαν σε γιορτή , σαν σε χαρά

κι ας με φωτίζει μοναχά

όταν ποτέ δεν πρέπει

Κανω μια βολτα στης αυγής

το φως, με το σκοτάδι

που εχω μεσα μου αγκαλιά

κι ας με αφήνει μοναχά

όταν με πιάνει βράδυ

Κανω μια βολτα να με δεις

μεσα στα όνειρά σου

σαν οπτασία μαγική

και ας μην εισαι εσυ εκει

όταν περνώ μπροστά σου 

Πες μου γαμωτο......

Πες μου αν εχει καποιο χρωμα η αγαπη

μονο με σύμφωνα αν εχεις μια κραυγή

μιά σταγονίτσα αν ειν΄ το συμπαν μες το χαρτη

και ν΄ ακουμπήσω ,αν εχει δερμα η αυγη

 Πες μου αν τα παντα σ΄ ένα τιποτα χωρανε

ανασα από έμβρυο αμα μπορω να πιω

τη λύσσα αραγε πως καποιοι τη μετρανε

και το σκοτάδι πως πουλάν με το κιλό

 Πες μου αν ητανε η γη παλιά μπαλονι

τα σ΄ αγαπω , πως είναι ελαττωματικα ?

αν ολοι (οι) μπατσοι είναι γουρουνια δολοφόνοι

ή αν όλα αυτά τα λεω από τα χημικα

...εαυτός

Αν κλαψω ποιος ρωταει γιατι

ή αν θελω να γελάσω

γιατι εγω πρεπει γιατι

σε ΄κεινονε να μοιάσω

Αν σπασω ποιος ρωταει γιατι

ή αν κανω ησυχία

γιατι να κανω εγω γιατι

εκενου τη θητεία

Αραγε ποιος , αραγε ποιος

ποιος είναι αυτος ο εαυτός

γιατι εγω πρεπει γιατι

να ειμαι εγω μα και αυτος

Αν κατσω ποιος ρωταει γιατι

ή αν μπορω να τρεχω

γιατι εγω πρεπει γιατι

εκείνον να αντέχω

Αν παψω  ποιος ρωταει γιατι

ή αν πω εμβατήρια

γιατι να παίρνω εγω γιατι

εκεινου τα αργύρια 

guerrillas ciudades

Οσοι λατρεύουν το κενό

δεν φοβούνται τους ανεμους

και πεθαίνουν ήσυχα

μες σε ήσυχους πολέμους

Νανουρίζουνε σκυλιά

απαγγέλουν μπινελικια

με το φερετρο αγκαλιά

στο θανατο τους κανουν τρυπα

Τσαρλατάνοι Εθνικοί

και μυαλά κελιά ολη (η) πολη

μια κωλομπαρου η ζωη

μα ΄΄αυτοι’’ … ειν ενας Όλοι

μηπως σε λαθος ;;

Πιάσαμε κατηφόρα     Ε-ΕΕΕεε

και τ΄ άστρα ακουμπάμε

μήπως σε λάθος χώρα  Ε-ΕΕΕεε

είμαστε και γελάμε

Φορτώνουμε τη πόλη  Ε-ΕΕΕεε

στα πόδια μας και πάμε

μηπως σε λαθος βόλτα  Ε-ΕΕΕεε

ειμαστε και γλεντάμε

Πίνουμε ένα βήχα  Ε-ΕΕΕεε

κι ομορφα τραγουδάμε

μήπως σε λαθος νύχτα Ε-ΕΕΕεε

ειμαστε και βογκάμε

Ρίχνουμε πανω μας ζωή ΧΟ- ΧΟχο

και σαν νεκροί μεθάμε

μήπως σε λαθος βρε σκηνή ΧΟ- ΧΟχο

είμαστε και νικάμε  

μόνος υπήκοος

Διάττοντες άνθρωποι τη πόλη μου γεμίσαν

και με υπονομες τη φόρτωσαν ζωές

αλάνες γκρέμισαν κι αρένες ήρθαν χτισαν

Λεν΄ αυτοί  ( ΧΟΡΟΣ)

γιατί οι απείθαρχοι ανηκουνε στο χτες

Εκπαιδευμένο ύπνο λεν θα μου διδάξουν

πως η τελεία να ΄ναι ο μόνος μου Θεός

πως όλα μεσα μου καλα πρεπει να κάψω

Λεν΄ αυτοί  ( ΧΟΡΟΣ)

μη γεννηθεί ποτέ ο επόμενος θύμος

Γαρνιρισμένη οθόνη να ΄χω για φαί μου

και σαν σαραβαλος να κάθομαι καημός

ένα κλουβί να είναι ολη η ζωη μου

Λεν΄ αυτοί  ( ΧΟΡΟΣ)

και κάθε ασύνορος για μενα να ΄ναι εχθρός

Μα εγω τη πολη μου θελω να πάρω πίσω

αφου όμως πρωτα ολη τη ρίξω στη φωτιά

απ΄ την αρχη να κάτσω παλι να τη χτισω

Κι ας ειμαι ο… (ΧΟΡΟΣ)

μόνος υπήκοος σ΄ αυτή την ερημιά