Κάτι ασπρόμαυρες λέξεις

Κάτι ασπρόμαυρες λέξεις
Μου γλυκαίνουν τα λόγια
Μου γλυκαίνουν τις σκέψεις, μου γλυκαίνουν το βραχνά μου
Όταν όλα γαμιούνται
Αυτές μ΄ ακουμπουνε
Με βοηθάμε να γράψω το Θεο στ΄ αχαμνά μου

Δεν ζήτησε ποτε της
Η πλάτη μου φτερά
Η ψυχή μου αγκαλιά, ουτε αλήθειες να βρωμάω
Κι ας τρώω καρφιά
Κι ας χύνω βρισιές
Ετσι ξέρω λοξά κι άγαρμπα ν΄ αγαπάω

Είμαι ο τσόγλανος αυτος που δεν αντέχεις

Ειμ΄ ένας τσόγλανος ειμ΄ ένα σκάρτο πράγμα
Είμαι αυτός που το Θεό σου λέει ψοφίμι
Που την καρδιά σου εχει βρώμικη αλάνα
Που μπαίνει τρέχει και την σκάβει σαν αγρίμι

Ειμ΄ ενας τσόγλανος με το όνομα καριολης
Είμαι η τρύπα στη δική σου σάπια βάρκα
Που περπατάει μες σε γαμημένες πόλεις
Αυτός που αρνιέται να πεθάνει σαν μαλάκας

Είμαι αυτός που σου χαλάει το οξυγόνο
Που σου γαμάει την ψυχή όταν τον βλέπεις
Είμαι αυτός που δεν σ΄ αφήνει λιγο μόνο
Είμαι ο τσόγλανος αυτος που δεν αντέχεις

Ανθρωπάκια πολλά

Στη πόλη που μένω οι άνθρωποι βγαίνουν
Ντυμένοι με δελτία ειδήσεων
Μια κόλαση από εαυτούς – φτιαγμένη γι αυτούς

Στη πόλη που μένω οι άνθρωποι βγαίνουν
Μ΄ εγγαστρίμυθες φωνές δίχως χνώτα
Και σαλιώνουν στο κρύο – της ψυχής του το αιδοίο

Στη πόλη που μένω οι άνθρωποι βγαίνουν
Κι όλοι πέφτουν πάνω σε μένα
Ανθρωπάκια πολλά – πολλά γαμημένα