Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Κραυγή ,κραυγή σε μάζεψα
Για να σε φτιάξω λέξη
Αλλα δεν μπόρεσα ποτέ
Ποτέ να σου την πω
Από τα χείλη μου να βγει
Το γαμημένο σ΄ αγαπώ

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΑ ΦΑΛΤΣΑ


φάλτσα φωνή ,φάλτσα κραυγή
και τρύπια μου ανάσα
κιτρινη βγαίνει η ψυχη
απ΄τον καπνό καθε πρωι
και γίνετε αλη ράτσα

φάλτσα καρδιά, φάλτσα φωτιά
και κατι τρύπια σάλτα
αντε νυχτώσαμε ζωή
ν΄αρχίσουμε απ' την αρχή
να γίνουμε αλλη ράτσα

φάλτσο κορμι ,φάλτσα ζωη
και μια ζωη στα σκέτα
φαλτσα γεννήθηκα πρωι
χωρις ψυχη, χωρις κορμι
σε βρόμικη κουβέρτα

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Ανθρωπος της σκιας μου

με τσιγάρα αναπνοές ζωγραφίζω
και να βρίζω γουστάρω Θεούς
να παιζω τα αστέρια στα ζάρια
σε παζάρια με αλλους νεκρους

με αργύρια πληρώνω κι αγιάζω
και μου τάζω αμαρτίες ξανα
τη σκια μου χαϊδεύω σα γάτα
γουργουρίζει και θελει αγκαλιά

ο άνθρωπος της σκιας μου μ΄ακολουθεί
χα χα και χα!!!....χα χα και χα!!!!
ο ανθρωπος της σκιας μου μ΄ακολουθεί
χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα χα

μ΄ ακολουθεί
μ΄ ακολουθεί
μ΄ ακολουθεί
μ΄ ακολουθεί
μ΄ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

αντε στο διαολο κι αντιο σου ....μαμα

τα σκιάχτρα πάνω απο την πολη μου πετάνε
κι αφήνουν πισω κατι μαυρες ιαχές
και ΄συ ρε Μανα ολο μου λες ''να τους κοιτάζεις
αν θελεις γιε μου να προκοψεις σαν χαφιές'

μα οταν τα βλέπω να πετανε ζηλεύω
μες τη σιωπή μοιάζουνε με ζητωκραυγή
κλέβουν αερα, με κοιτάνε και μου λενε
''μαζι μας ελα, αντε καψε το κορμί'

ψηλώνει η πόλη και τα τείχη μεγαλώνουν
''εμπρος χαφιέδες μου ας πιάσουμε δουλεια''
φωνάζεις Μανα, μα εγω ενα σου λεω
''αντε στο Διάολο κι αντίο σου ...Μαμά'

τρύπιο φόρεμα

σαν τρύπιο φόρεμα γυρνώ
στης πολης μου τους δρόμους
μαζι με τ' αλλα τα σκυλιά
ψαχνω για χαδι κι αγκαλιά

ποιος διάολος θελει τη ψυχή
κιαι ποιος Θεός το σώμα
να μου αφήσει μοναχα
δυό χάδια και μια αγκαλιά

τα ρουχα μου παραπονα
συνέχεια κουβαλάνε
.. τρυπιες οι τσέπες που φορώ
οι πόνοι να γλιστράνε

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Καίω νύχτες(*) .. για να ζεσταθώ

Λέω να κόψω την ανάσα μου σε τζούρες
Για να σε πίνω λίγο-λίγο το πρωί
Και να τρυπήσω απ΄ το μάτι μου να βγει
Όχι ο ένας, μα όλοι οι Ιουδες
Πώς να καείς χωρίς ν΄ αφήσεις πίσω στάχτη
Να βλαστημήσεις την κάθε σου βρισιά
Σκλάβες αγάπες που δεν ξέρουν απ΄ αγάπη
Δένω τα βλέφαρα και φεύγω μακριά

Αυθάδικες οι σκέψεις μου κι λέξεις
Με αγοράζω ,με πουλάω , με γελώ
Καίω νύχτες(*) .. για να ζεσταθώ
Και ΄συ ψυχή μου θέλεις να χορέψεις
Κάνω ταξίδια μες το τρύπιο μου κεφάλι
Αλλά την έξοδο δεν βλέπω πουθενά
Μη μου γαμάς Θεέ αυτή τη ζάλη
Τα βερεσεδια μου σβήστα άλλη μια



(*)...Παρτε μια ανασα μαγκες μου....
..και καψτε οτι νυχτωνει

από το
΄΄Παρτε μια ανασα μαγκες μου΄΄
του agrafos

Τα στιχάκια αυτά βγήκαν μετα από ένα σπουδαίο τσιμπούσι λέξεων
Από τα ποιήματα της Maria_Adouaneta (δε με λένε Μαρια)
Ιστότοπος: Ουλαλουμ







Ο ΧΡΟΝΟΣ
___________


Ο χρόνος είναι μια κακιά ημέρα
Που κλείνει πάνω σου σα να΄ναι βέρα
Τρέχει σαν διάολος απ΄ άλλους πλανήτες
Και βγάζει λιακάδα μόνο γι΄ αλήτες

Τσαλακώνει έρωτες και τους κάνει τσιγάρα
Μαζί μ΄αλλους χρόνους είναι άτιμη φάρα
Πριν τελειώσει η μέρα ,να θυμηθώ να γελάσω
Και μη ξεχαστώ, να θυμηθώ να γεράσω

Το μεδούλι μου λάβα σε καυτό ψυγείο
Άραγε κι ο χρόνος να βγήκε από αιδοίο ?
Εχω ένα φόβο πως δεν θα προλάβω
Που πάνω μου χρόνια, εσενανε ράβω

Στη στροφή μιας τρέλας ντελαπαρουν τα ζόρια
Μα εγώ τα περνάω σκυμμένος στα λόγια
Πριν τελειώσει η μέρα ,να θυμηθώ να γελάσω
Και μη ξεχαστώ, να θυμηθώ να γεράσω





ΠΩΣ ΦΤΙΑΧΝΟΝΤΑΙ
_________________


Πως φτιάχνονται τα δάκρυα
Πως φτιάχνονται οι σκέψεις
Και πως σκουπίζεις με χαρτί
Το στόμα απ΄τις λέξεις

Πως φτιάχνονται οι άνεμοι
Πως φτιάχνεις μιαν αβάντα
πόσες φορές να ήξερες
και γω έχασα τα πάντα

Πως φτιάχνονται οι εραστές
Πως φτιάχνονται οι πόνοι
Και πως τρυπιέται η ψυχή
Να φτάσει η κορτιζόνη

Πως φτιάχνονται οι βόλτες μας
Πως φτιάχνεις ένα χαδι
Πως φτιάχνεις ένα χαδι
ΠΩΣ ΦΤΙΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΧΑΔΙ!






ΤΟ ΚΡΥΦΤΟ ΜΟΥ
_______________

Τις καύτρες μου αφήνω και γελώ
Επάνω στους αυχένες σας σαν δάκρυ
Να έρχομαι να πίνω όταν διψώ
Απ΄τη δική μου και τη δικη σας στάχτη

Έλα ψυχή μου να ξεδιψάσεις , πιες
Έλα να δεις που κρύβω το θεό μου
Έλα ψυχή μου να ξεδιψάσεις , βγες
Έλα και ψάξε με μέσα στο κρυφτό μου

Επάνω στα τασάκια σας , σιγά
Αφήνω τις πιο όμορφες μου βόλτες
Θα έρχομαι τα βράδια σας κρυφά
Να πίνω ότι περίσσεψε απ΄τις γόπες

Επάνω στις κραυγές σας ακουμπώ
Μαδώντας λέξεις που φέρνουν διψά
Θα έρχομαι να πίνω να μεθώ
Να γίνομαι και ΄γω ωκεανός μια ίντσα






ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ ΧΑ !
-____________________


Αμέθυστες λέξεις, μεθυσμένες σκέψεις
Σκουριασμένα τσιγάρα, η δική μου η φάρα
Ποιο ανάθεμα είναι αυτό που βρισιά όλο μ΄ έχει κάνει
Που περίεργα αγαπώ, που το μάτι δεν πιάνει

Ποιος θεός είναι αυτός που προσεύχεται σε μένα
Ποιος διάολος κουτσός – ποντάρει σε μένα
Τι μήτρα να φορέσω? Έξω πως θα βγω?
Και σε ρωτάω ,απόψε τι να γεννηθώ ?

Ακούω τη σιωπή τηςπολης και πάνω της περπατάω
Δεν ξέρω αν στο ΄χω πει – με φιλάς και πονάω
Μολότοφ στο στόμα μου απόψε οι λέξεις
Κλειδώνω το αίμα μου μαζί του μη παίξεις

Απόψε με πουλάω , θα με παρω καινούριο
Θα μου κάνω σκόντο χα ! χα ! χα ! χα !
Θα μου κανω σκοντο και θα με παρω άδειο
Και θα με πιω…. Με γέλιο και σάλιο

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009


Δρόμοι σβησμένοι, μ΄ αναμμένα όμως παιδιά
Μέσα στη πόλη μου γελάνε
Πίσω τους έχουν αυτοσχέδιες σκιές
Κι απ΄ τη ζωή τους με κερνάνε
Τα πεζοδρόμια ζητιανεύουνε ανθρώπους
Και τα κελιά για ένα μπαλκόνι
Κι όσοι απόψε πήραν λάθος ουρανό
Σκαν τη ψυχή τους σαν μπαλόνι
Κάτι εξάρες που ΄χα φέρει από παλιά
Πάω στα παιδιά και τους τις δίνω
Σαν ματιασμένος ο φασίστας με κοιτά
Θεέ απόψε απ΄ έξω σου θα μείνω

Με ψυχή επανάσταση

της......... utterly sweet
Φορές αναρωτήθηκα που στέκουμε,το φως μας
μας φτάσανε,τους φτάσαμε;
Το βλέμμα γεμίζει βουνά
κι η απόσταση τρέχει,όλο τρέχει
άντε πάλι ξημέρωμα,
άντε τα ίδια βήματα και η φωνή ανύπαρκτη
μα μην το πείτε σε κανέναν πως ξοφλήσαμε
κρατήστε το στα χείλη..
Να το υποφέρουμε λίγο ακόμα
έρχεται η Άνοιξη,φέρνει μυγδαλιές
φέρνει ψευτιά μα και μια γλύκα τόση
όση φτύσανε επάνω μας,τόση..
Πριν μας βαρεθούν οι ευκαιρίες υπήρχαμε
είχαμε αυτό το 'παρά πέρα'
και πόδια να το πάμε
είχαμε..είχαμε..
Τώρα τί έχουμε;
Μια γαμημένη μοναξιά σα βδέλλα
που δεν λέει να ξεκόψει απ'τα μυαλά μας
κι ένα απόγευμα που ρούφηξα τα μάτια σου..
Η απόσταση παραμονεύει πια παντού
μακριά σας λέω..μακριά απ'όλους και όλα
μακριά κι από εμένα,με είπαν επικίνδυνη
η ύπαρξή μου χάρισμά σας
μα μην το πείτε σε κανέναν πως ξοφλήσαμε
ιδιαίτερα σ'εκείνους που μας φιλούν τα μάτια



Με ψυχή επανάσταση και με χέρια φτερά
δίνω μία στο κόσμο μου,να τον φέρ'όλο τούμπα
να τουμπάρουν οι θαλασσες και να πιάσω τον ήλιο
Να πατάω στα σύννεφα να χουφτώνω στεριά
Έτσι τα όνειρά μου δεν θα τα έγραφαν σχισμένες σελίδες..

Μα αν βγάλω την καρδιά μου απ'την κατάψυξη
θα πρέπει να την σώσω απ'τον κόσμο...

Πληγη

της........ karpox



κι αν λησμονω
σε ψαχνω ευθυς
μεσα στους δρομους της σιγης
και τραγουδω ψιθυριστα
τον ερωτα μας στα κρυφα

κι αν δεν ξεχνω
δεν θα σου πω
πως εχω μεινει πισω εκει
σε χρονου μια παλια ρωγμη
με μια πληγη που αιμοραγει

θα γινει ο χρονος οδηγος
και της φωτιας μας ο γιατρος
σταχτη να γινουμε και οι δυο
σε κερασμα και σε φευγιο.

Κι αν φυγω λιγο πιο μακρια
μοιαζει η αγκαλια σου καταχνια
και το φιλι σου γιατρικο
στης μοναξιας μου το στοιχειο

Κι αν λησμονω
κι αν δεν ξεχνω
θα ρθω μια νυχτα να σε βρω
μες το γλυκο σου ονειρεμα
στου ερωτα την χιμαιρα

Με ενα φιλι μικρο θεριο
και μ ενα χαδι απαλο
να σου γλυκανω την πληγη
καθε που ερχεται η αυγη

μη δινεις σημασια

της.....xwmanero


"Ειμαι καθηλωμενος στα σιδερα
Μα η ψυχη μου ειναι στα οδοφραγματα ..."
Τη φωνη τουτη κρατω , του Χ.Ξηρου (17Ν)
Βγαλμενη απτις φυλακες
Δεν ξερω αν μπορουσα να παρω ενα λοστο στα χερια
Αλλοιμονο το χω φανταστει
Να ρημαζω να βαζω φωτιες
Μα η καμμενη ψυχη δεν αντεχει ν ανταποδωσει
Δεν αντεχει αλλο αιμα
Μα η καρδια σπαραζει στ απατα
Η καθεμια μονο μπορει να γνωριζει
Πως κατορθωσε να αναστυλωθει λιγο να πρασινησει .....
Κι αν θλιβομαι για τις ανεξελεγκτες εκφανσεις
Αλλο τοσο τις θαυμαζω ...
Η ανθρωπινη εξαθλιωση μεγαλειωδης .....
Μακαρι να ηταν ενας μυθος μοναχα
Ανεβασμενο στο θεατρο του παραλογου εργο
Η κατακρεουργηση της φυσης του ανθρωπου
Η διαρπαγη των δικαιωματων της
Μια σατυρα για να γελουσαμε ...
Οχι πως δε το κανουμε
Το χουμε
Ταχιστα ξεχνουμε ταριχευομαστε
..... Κοιτωντας το αποτελεσμα
Μιας ολοζωντανης οργης συσσωρευμενης
Να ξετυλιγεται στους δρομους
Μονο οργη δε νιωθεις μα και τρομαχτικο Δεος
Κυριευεσαι απ τη Ψυχη που παλευει το ΑΔΙΚΟ
ΤΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ Αποκοτη
Τη Νεκρωμενη Ελπιδα νιωθεις
Απεγνωσμενη να ZΗΣΕΙ
Τα ματια μου δεν κλεισανε στιγμη
Σαλεψανε ασαλευτα
Το ενα μονο υγραθηκε το αλλο ξεραθηκε
Ετσι πληροφοριακα
Παλευοντας να βρυχηθει . Ασημαντο .
Το χειροτερο ειναι να εισαι ανυποψιαστος
Ενας ανυποψιαστος αλλοτριωμενος
Ποτε δεν ειναι αργα λεμε
Η ωρα ειναι ΤΩΡΑ λεμε
Για το αιμα που χυνεται ακατασχετα
Στον χρονο
Στο κοσμο
Μα οχι στην αυλη μας ε ....
Και περιμενει Δικαιωση
Βουβοι ολοι ξεβρασμενοι στους δρομους ποντικοι
Ενοχοι απαντες υπευθυνοι
Να μας δω ακλονητους
Να γινομαστε ανθρωποι
Ξεχυμενοι απο παντου
Τρυπες Yπονομους
Να μας δω να το μπορουμε
Να εκμεταλλευτουμε το τεραστιο
Της επικοινωνιας σθενος
Ειλικρινα εδω που φτασαμε
Δε με νοιαζει το αποτελεσμα
Σιχαθηκα μονο
Τον ατομικο
Τον αργο μας θανατο
Τον πηγμενο στις παραισθησιογονες αναθυμιασεις
Της ληθης της σηψης της πλανης !
Το θαυμαστο αποτυπωμα του Λογου ....
Κυριως αυτο .
Ειναι φτιαγμενο να δινει το Αιμα του
Στους δρομους .......
Στους αξεπλερωτους " Νεκρους" Μας

Μας σιχαθηκα
Βολεμενοι στις φυλακες μας

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009

Λυκος

της...... xwmanero.blogspot.com/


Ναι .
εχω μια τρελα με τη φυση μας
με τα ερειπια μας γενικα
σαν εσενα κοσμε σκορπιε μου

Μας ερημωνουν μακρια της
κι οσο κι αν θελγουμαι στην απομονωση
τουτο παλευω
να κρατιεμαι κοντα σου


καταρα εχοντας την
στη φαρμακωμενη σα στοιχιωσα
οαση σου
θυμησες να κραδαινουμε
να παιδευουμαστε με ζαρες παιδικες
το ξεφωτο να κεντουμε το ξεφτισμενο
με νυχια με αιματα φαγωμενα
αδρα
Στη φυση μας καταχαμα

δε λογαριαζετε τιμημα
όπως λεει και το Κατερινιω !
εκει είναι ο στοχος
εκειδα χυμα ο νους βασταζει αγριμι
ξεροκεφαλο
ξεσκισμενο
αγερωχο
Ειδαλλως αχρηστο
φωτος κενου
ξεχωρο
πετραδι ακατεργαστο
και δε κανω ρουπι .

το κακο σπυρι στο κωλο τους θελω
ναμαι θελω
να τους βγει στο ματι
Για αυτό στεκω εδω
ακομη εδώ
διχως να φαινουμαι
το ξερεις
Πλαι σου

Τσαλακωμενη
τα ματωμενα αποκαιδια σου
ειμαι
στα χειλη τα χαμογελαστα μου
Να κοπτουμαι να καμωνω πρακτικες
Κάθε που τωρα
κάθε ωρα λεγω
στραμμενη στη χθεσινη
σαν γερνω ένα με το δειλι
ποτε ζω ;
να ερωτω ερωτοτροπωντας
και κεινη να μου λεγει ποτες
φιμωμενη
στεφανωμενη τ’ οραμα


Μ οπλα χνωτα αναρια
αγριμιων ακριβα
λιγο φευγαλεα
και μια στεπα καφτερη για καθρεπτη
σπασμενη οαση

Είναι κατι παιδια
που σα λιγο τα κοιταξεις
μαστουρα ειν’ αλογαριαστη
σκοτοδινη ασωτη
ψηγματα διαυγη απο σταρι εκλεκτο
βροχη μονοτονη χρυση
μας στεγνωνει
το ριμαδοψυχαριο μου απογειωνει
πατωκορφα

Κ δε φευγω απ εκει
Δε σε πουλω
Κειδα χλωμο θεριευει το αχαρο ποτες
Ριζες βγανουμε τραχιες
με μιαν υποσχεση παναρχαια
αφαντη στ αχειλι
καυτο στα βλεμματα αναβλυσμα
με δυο ποδια ολο κι ολο στα χερια
χιλιομπαλωμενα
θραυσματα
ψυχαρια αμετρα
κοντρα στη σπορα του

μερα τη μερα
λεπτο το λεπτο
από ουρανο σ ουρανο
χαμενο
ερμο τομαρι αγυριστο
ενας να γενομαστε ασκος
αιμα να μαζευομε να ζησουμε

με το θανατο ανταμα
δε παιζει στερηση
τον αντικρυζεις
οπου κι αν στρεψεις
τον παιζεις ασυστολα
λιγο αιμα από δω
σταλιτσα τη σταλιτσα ακατασχετη
λιγο δακρυ εκει
πηγμενο στη σκονη σωρρος
ενας ολακερος σωριασμενος ουρανος
και πινεις
μεθας αβερτα

πλασμα αποκοτο
ιδρωτα αιματος χολης
πενταρφανο
ολουθε
τη γης αργολιωνει
μα κοκκο το κοκκο η γης ανασανει
ωσαν στα δοντια κλωθογυρνουμε
τον υπνο μας βραχνα
αλησμονητοι
καπνος σα νατανε μοσχατος
στα χειλη
μοσχοβολημενα

καθε που άλλο λεγεις δε βασταζεις
τοτε ειν που αντεχει κι άλλο
ετσι να σε ρουφα
λιγο ακόμη πιο φτενος
λιγο ακόμη πιο ξεφαντος
τοσο που παιρνουν να χασκουν
οι μαυρισμενες φλεβες του

μουλαρια να γενονται αμολημενα στη σιγη
αφρισμενες ανασες πολυγραφικες
παραπεταμενες στα σκουπιδια κραυγες
βολια πυρωμενα
σταυρικα
αυθαδιαζοντα
απταλικα
του κοσμου το παρε

Όχι η ερημιά είναι σχολή ολακερη
Με το ένα ματι βγαλμενο
Το άλλο πυρινο
Να ξαποσταίνεις σα προχωρας
να βυθίζεσαι αξημέρωτα
ως τους συναντας
να λεγεις χαλαλι

λυκος να μενεις
που τον αμνο του φυλα
τη πνοη να δινεις ως ..
υπάρχουν ακόμη άνθρωποι
που βυθιζονται
γλιστρούν ξεπετάγονται ακομη
λεπιδοπτερα με λεπια χρυσα
απ τους βυθούς ατερμονους
αιθερες
αστερια
ξωτικα




Να γιατί δεν ησυχάζω συ που ρωτας

γιατί γνωρισα τι σημαινει
τη ζωη να ακολουθω
που δε ζω

Ξερεις .

Πεθαινε το λοιπον
σαμπως και σωθουμε
διχως τα παραμυθια σου
διχως χημικα
.

Η Πορνη Της Βαρκελωνης(**)

Τόλμα να μπεις ψυχη
πριν η μετα απο 'μενα
κερναει το κορμι αποψε τα σπασμενα

Τις πορτες ανοιξε
μιά πορνη ψελνει
κι οσα δεν αντεξες εκεινη περημενει

Σταχτη το αιμα σου πως να κοινωνησεις
να μην ξεψυχησεις
τωρα που΄σαι μονη
απλωσε να πιεις ολο της το χιονι
μία πορνη απ ΄τη Βαρκελωνη

Το ματι ξαπλωμενο
κατω απ΄το στoμα της
μισανοιχτο χαμενο ζητα το σωμα της

να η απελπισιά σου
κι αυτη μια γρια
χορευει στα φτερα σου στο Συμπαν σαν σκιά

(**) ΠΙΕΡ ΖΑΝ ΖΟΥΒ

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Του Νεκρου

Ειμαι νεκρος αγέννητος
με εχουν φυλαγμενο
μεσα σε μητρα ξυλινη
και σπερμα τσιμεντενιο
Τη συλληψη μου κρεμασαν
σε τοιχο με κορνιζα
ομφαλιο μου εχουνε
καλωδιο με μίζα

Μες το κεφαλι μου ΄βαλαν
ένα πεταλι γκαζι
και στη δεξιά πατουσα μου
μιά ταπα να μ΄ αδειαζει
Αντι για θεση εμβρυικη
αναπαυση με εχουν
αλλα χτυπαω προσοχη
σαν ερχονται με βλεπουν

Μου εχουνε μία ζωη
με χρόνια καριερα
εγω λεει θα ΄μαι το αλογο
και ΄κεινοι η σκακιερα
Τον θανατο μου εχουνε
απο καιρο ετοιμασει
μηπως και επανασταση
καμια φορα με πιασει

Ιστοριες γι' αγιους

Πως σκουριαζουνε για πες μου οι αγγέλοι
πως σκουριαζουνε μες του θεου την τσέπη
πως σκουριαζουνε τα ''θελω΄΄και τα ''πρεπει''
Θεοι και άνθρωποι πως γιναμε αγέλη
Βρώμικος ειναι ο ουρανός μου αποψε
λεω με δάκρυα να κάτσω να τον πλύνω
με πενιές μηπως τον απαλύνω
κράτα τα φτερά και το κορμί σου διώξε

Ειν΄ ωραιος βρε ο δρομος που τραβάω
η ψυχη καλα με εχει δασκαλέψει
σαν τσογλάνι τα φτερα μου σας πετάω
και αφηνω το κορμι μου για να τρέξει
Ελα πες μου πως σκουριαζουν τα πνευμόνια
πως ολόκληρο το συμπαν μου φταρώνει
Μαγιακόβσκι βράζω έρωτες κι αηδόνια
να τα πιει η ψυχή μου που ματώνει

Στη στεριά των ουρανών θα πα΄ ν΄αράξω
ανασαίνοντας τσιγάρα με ομοίους
θα γυρίσω μέσα μου για να σε ψαξω
λέγοντας σου Ιστορίες για αγίους

''παρθεναγωγειο Θεων'

Σ΄ενα υπογειο ρετιρέ θα παω για να μεινω
να φτιαξω ονειροτεκέ μεσα του να θαφτώ
κι οταν θα γινω διάολος-την παρθενιά σαν χάσω
σε ''Παρθεναγωγείο Θεών΄΄ θα παω να αγιάσω
Ενα γεματο τίποτα και ενα αδειο όλα
γυρνανε σαν τον κυκλωπα και ΄γω ειμ΄ο ΄΄κανεις''
δύο κορμια σε μια ψυχη, την κοβουν τη μοιραζουν
μα δεν καταλαβα ποτε πως και τα δυό σου μοιαζουν
Αφραγκος παλι ο καημος δακρυα μου ζηταει
μα ΄ναι η σκιά μου απο φως και το κορμι σκοτάδι
γκρεμιζω τα τσιγαρα μου και μπαίνω στο πακέτο
και πίνω τον καφε γλυκό και τον καιρό μου σκέτο

σαν θεατης εισαι μαπα

σημερα λεω να κανω ακροβατικα

πηδω απο την ουρα του διαβολου για να πιαστω στα γενια του θεου
...μα κανω γκελ.
αληθεια , πως θα ΄ταν αραγε ο θεος χωρις γενιαδα?
σε ξυριζω
...και βλεπω στον καθρεφτη εναν ομορφο αντρα.
Α! τελικα εχεις στομα!!!

θελεις ενα τσιγαρο?
θελεις κατι να φας? να πιεις?...αναπνεεις?
καλα πως ζεις? που ζεις? ζεις?

κριμα που δεν μιλας ...τι ουτε κοιτας?
οι νεκροι ειναι πιο ζωηροι απο σενα
Πως θα υπερασπηστεις τον εαυτο σου απο το δικαστηριο που θα σε περασω?

σε καταδικαζω 4 φορες ....οσα και τα επεισοδια της ''Βιονικης γυναικας''που εχασα
πηγαινοντας στους χαιρετισμους
σε καταδικαζω σε 4 χρόνων Κυριακες....που εστελνες τον ΔΑΣ-ΚΑΚΟ ναμε παρει με τη βια
απο το παιχνιδι για να μασστουρωσω με λογια θυμιατισμενα

4 φορες σε καταδικαζω
οσα τα καρφια και το αγκαθινο στεφανι

η ποινη ειναι..σιωπη
ειναι η τελευταια φορα που σου μιλαω

φευγω παω αλλου να κανω τα ακροβατικα μου
γιατι σαν θεατης .....εισαι ΜΑΠΑ...

αποψε θα σας πολεμησω Αποψε ειμαι ποιητης

αποψε θα σας πολεμησω
αμαχος ρε κουφαλες, οσο κι αν στενεψει ο κλοιος ( που λεει κι ο Θανασης)
εγω θα τον φαρδυνω.

το θεμα ειναι το πως θα μου κοψετε τη διψα.....
με αγουρη βροχη ?

οσα νεκρα πρωϊνα κι αν μου στειλετε
εγω θα ξυπναω ζωντανος
θα Μου δινω ενα φιλι για κουραγιο
και δως Μου παλι απ΄την αρχη

οσο για το αγιοδεντρο που το εχετε πιασει μαζι με τον Θεο....
ειναι θεμα οργης το ποτε ...θα ξεριζωσω τον ισκιο του.

μετα θα απλωσω την αιωρα μου...και θα πινω με την καρδια μου...την καρδια σας .


αμαχος ρε κουφαλες

Π α ν ω....μ ο υ

εχω απο πανω μου ενα διαολο θεο
και απο κατω χωμα να με περιμενει
ξοδεψα ολο μου ,τον λιγο μου καιρο
να κυνηγαω μιά σκιά που΄ναι κλεμμενη
εχω πιο μεσα μου ενα δευτερο κορμι
που κουβαλαει οσα το πρώτο δεν χωραει
και μες τη δευτερη , μιά τριτη μου ψυχη
μηπως και καποια στον παραδεισο σου παει
ποτε αρχιζει η μοναξια μου σε ρωτω
γιατι το σωμα μου γυρευει μονο εμενα
πως γινεται μες το κελί μου να γυρνω
αφου τα καγκελα ειναι λιμαρισμενα
μιά μυτερη ανασα ολο με τρυπαει
οτι αγαπησα σ΄ενα χαμογελο σου
την εκτη μερα ο θεος με ξεγενναει
..και μ΄αναπνεει μ΄ενα φιλι που΄ναι δικο σου

ποιος ειμαι

ενας αγγελος με βιός μονο τα φτερα του
που γυρνα αδεσποτος οπως το σκυλι
τεριρέμ (*) μου τραγουδα - να με παρει ο υπνος
και ζηταει για αντάλλαγμα ..λιγο απ΄την ψυχη

ενας αγγελος μισός πανω σ΄ενα δεντρο
καθεται οπως ο καιρος - με λοξοκοιτά
-Παρε τ΄αστρα που ΄θελες, σιγοψιθυριζει
κι ασε τις φτερουγες μου εδω στα χαμηλα

ενας αγγελος μικρός κανει την τρελλη του (*)
φενετ πως ειν΄λοξος και χωρις κορμι
τον ρωτω ποιος ειναι ? κι απο που βασταει ?
''ειμαι΄΄ λεει '' ο πριγκιπας του Εξιπερί ''

'' ενας αγγελος φτηνος ειμαι που ολο βριζω ''
'' ειμ΄ ενας μπαγασας διχως ρετιρε ''
'' ειμαι ενα κουσουρι που καημους ..ματιζω ''
'' ειμαι η φιγουρα σου..πισω απ΄τον μπερντέ ''







Τεριρέμ: κατα την παραδοση στηριζεται στα νανουρισματα
που τραγουδουσε η Παναγια στον μικρο Χριστο

οσο για το ''κανει την τρελλη του''= αταξίες




.

Γελας -ολο γελας

μες της πολης την κοιλιά σαν προσευχη μεταλλική γυρνάς να δεις αν θα χαθει κάποια ψυχη αποψε δυό τσιγαρα και φωτιά κουβαλας στα χείλη σου το ξέφωτο κορμί σου γυρνας στα σκοτεινά φτυνεις ανάσες και γελάς τα καρδιοχτύπια σου πετάς γελας - όλο γελας κάποια ψυχη αποψε σταζουν μεσα απ΄τις παλαμες δυό φιλιά τσαλακωμέν ασαν ρουχα Κυριακάτικα Δευτερα φορεμένα

Μαγδαληνές

νυχτώνει ο πόνος στο κορμι
και πως να να τον χορτάσεις
που βγαζει το τσιγαρο σου
σικέ αναθυμιάσεις
βαφτίζεις ολο την ψυχή
σε διψασμένα αιδία
μυριζουνε τα ρουχα σου
Μαγδαληνές κι ανία
φθαρμένος τα χαραματα
απ΄ το κορμι σου βγαίνεις
δεν ανασαινει η ψυχη
μα ξερεις που πηγαίνεις
Χθες ονειρευτηκες ξανα
αχ της καρδιας τις ζήλιες
να σου τις κλέυει ο Θεος
κι ο Διάολος στις τσίλιες

σαν άδειο γηπεδο η ψυχη
μες του κορμιου την ακρη
και ΄συ ..παντα μεσίστιος
σε μιά βαριά αγαπη

Δεν τέλειωσε ότι βλαστημάς

Δεν είσαι σπίρτο, μα φωτιά
Αρπάζεις κάθε που τους βλέπεις
Να σου μιλούν για τα σωστά
Και την πουστιά τους δεν αντέχεις

Πάνω στον πόνο σου ακουμπάς
Και τη φωνή σου κανείς ξόρκι
Δεν τέλειωσε ότι βλαστημάς
Γιατί σου μείνανε οι τόκοι

Ποια φωτιά
Είναι αυτή που σε δροσίζει
Ποια χαρά
Είναι αυτή που σε δακρύζει
Ποια ζωή
Είναι αυτή που δεν σ ΄αφήνει
Να χαρείς
Ότι η ψυχή σου αξίζει

Βαδίζεις δίχως βήματα
Αλήτη σε λέει η πολιτεία
Χα!…τοίχοι χωρίς συνθήματα
.......Αυτό κι αν είναι αλητεία

Eνα... Γαμώ το κέρατο μου


Το θάνατο , απόψε λέω να σπάσω
Και άλλονε να πάω ν ΄ αγοράσω
Γιατί
Ακόμα λίγη μου ΄μεινε ζωή
Αθάνατος για λίγο να μη μείνω
Να μη χαθώ , μες την ψυχή που φτύνω
Η ζωή
Για χόρταση δεν είναι μου ΄χες πει
Μια μπάσταρδη σκιά όλο κουβαλάω
Τσακίζομαι , μαζί της και γερνάω
Κι αυτή
Κουράστηκε να μην έχει κορμί
Ανώνυμος , είναι το επώνυμο
Μαλάκας , τα όνομα του Πατρός μου
Και ΄γω
Eνα... Γαμώ το κέρατο μου

Tο Τραγουδι Του Σκλαβου

Ίδιες φάτσες, ιδια πάθη – κι άλλη μια τα ιδια λάθη
Μια ζωή τα ίδια κανείς – ΑΡΠΑΚΟΛΑ με ξεκάνεις
Νικητές και νικημένοι – ολοι πανω μου σκυμμένοι
Μ΄ αγαπάς δεν μ ΄αγαπάς – με γλεντάς , με γελάς
Η ζωη μου με φοβίζει – η η ψυχή μου , μου μυρίζει
Μου χτυπάς τις αμαρτίες μου – μου ΓΑΜΑΣ τις φαντασίες μου
Αναπνέεις απ΄ την τρέλα μου - αναπνέεις τον αέρα μου
Μα εγω δεν θα σ ΄αφήσω – βρε Μαλάκα φερτόν πίσω
Τώρα πλέον δεν τρομάζω – στο θυμό μου δεν αράζω
Εχω λυσσασμένη μοίρα – προικα από σενα πήρα
Ένα μόνο θα σου πω
Άλλο δεν θα κρατηθω
Ειμαι του τέλους η Αρχη σου
Ειμαι η γενιά του..'' ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΓΑΜΗΣΟΥ ''

στη Γάζα ή στα Εξάρχεια

μικρά κομμάτια ο θάνατος
μα όλο ένα μου λείπει
νομίζω πως γεννήθηκα
με μείον... καρδιοχτύπι
γι αυτό ίσως με βαφτίσανε
΄΄Σιχτίρ παλιο αλητη ΄΄


τροχίζω (ο)λες τις πίκρες μου
τις αρετές γυαλίζω
μα πάντα τ’ αποτέλεσμα
εμένα είναι να βρίζω
να πιάνω τα ποδάρια μου
κι όλο να με γκρεμίζω


όλα τα Αχ μου
εμένα είναι σκέτα
στη Γάζα ή στα Εξάρχεια
η ίδια είμαι πέτρα

Το ιδιο ποιημα χρόνια λέω

Λέω να φτιάξω ένα ψέμα

Και να το βάλω μες το αίμα

Να ποτιστούν όλες μου οι ρίζες

Να ποτιστούν όλες μου οι ριμες

Το ιδιο ποιημα χρόνια λέω

Μια το δοξάζω ,μια το καίω

Μία γλυκά το νανουρίζω

Μια το ξυπνώ το σιχτιρίζω

Μ ΄ ένα πανί γυαλίζω τις αρετές μου

Στη τυραννία σου είναι οι θεατές μου

Τον εαυτό μου έχω αδερφό

Ότι με πνίγει είμαι ΄γω

Σαν άγρια Πουτάνα


Γεννήθηκα ανάποδα
Και με τα ποδιά πρώτα
Σκισμένη είχα την ψυχή
Τις έβαλαν τσιρότα
Ανάσκελη έχω ζωή
Σαν άγρια Πουτάνα
Που κόντρα πάει σε μένανε
Λες και ΄χει κάνει τάμα
Τσιγάρα και τετράδια
Τα χέρια μου ξερνάνε
Με βήματα πυρρίχια
Τα ποδιά μου γλεντάνε
Ψυχή με τέχνη Ροκοκό
Κι ένα κορμί Πικάσο
Λέω της Γάζας τα παιδιά
Να πάω να διασκεδάσω
Να κάνω πέτρα την καρδιά
Κάπου να την πετάξω
Κι αφού τα πάρω αγκαλιά
Μαζί τους να φωνάξω
Να με αντέξεις δεν μπορείς
Μ’ απόψε …μπόρεσε με
Ξέρω, πολλά ονειρεύτηκα (*)
Γι΄ αυτό… συχώρεσε με (*)


(*) Μαχμούτ Νταρουίς


αυτά τα στιχάκια βγήκαν Κυριακη μετά το τέλος της πορείας για τη Γάζα…
και αφού στην Πανόρμου μου έλαχε να φάω σχεδόν στη μούρη ένα δακρυγόνο
μιας διμοιρίας κλανιάρηδων μπάτσων… (χωρίς την παραμικρή πρόκληση
από κανέναν από την πορεία )

Α ! …και τα ‘’παιδιά΄΄ έσπασαν ΜΟΝΟ 2-3 τράπεζες
Και ΜΟΝΟ μια αντιπροσωπία Μερσεντές ….
ΟΧΙ άλλα μαγαζιά, ΟΧΙ περίπτερα ,ΟΧΙ σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές….

' Ρε μπαμπά... Αϊντε ρίξε κάτω το φεγγάρι'


Ένα γέλιο σαν τσιγάρο σου φυσώ
Κι έναν δρόμο το γαμώτο μου σου ανοίγει
Τι ΄ναι αυτό που μας χωρίζει θα σου πω
Τι ΄ναι αυτό που δεν μας σμίγει

Μας χωρίζει η δική μου η βρισιά
Και το φως απ΄ το δικό σου το σκοτάδι
Οι φωνές που μου λένε ΄΄ Ρε μπαμπά
Αϊντε ρίξε κάτω το φεγγάρι΄΄

Ειν΄ η καύτρα που ΄χω μέσα στο μυαλό
Και η μπόχα από τα δικά σας ΄΄πρέπει΄΄
Η ψυχή που την κρατάω με το στανιό
Στο κορμί … δεμένη μ΄ ένα τσέρκι

Ειν΄ αυτά που με πληγώνουν, με ματώνουν, με γελάνε
Με πουλάνε, με αγοράζουν, με σκοτώνουν
Όλα αυτά τα … μπουρδελακια σας μωρέ
Που απλά με δυναμώνουν

Απόψε φιλε το τσιγάρο δεν με πιάνει

Μες στο κορμί η θολωμένη σου ψυχή
Σαν ελατήριο πηδάει πάνω κάτω
Τριάντα αργύρια σου δίνουνε γι ΄αυτή
Και ΄συ την έχεις από πριν- έτοιμη στο πιάτο
Λύσε το φως σου να τρέξει προς τα ΄δω
Εγώ την έχω περισσότερο ανάγκη
Έχω μια τρελά σαν άγριο θεριό
Μα στριμωγμένη τοσα χρόνια σ΄ ενα δάκρυ
Σου κάνω χώρο για να μπεις
Μεσα μου να ΄ρθεις
Όπως ο διάολος που ψάχνει για λιμάνι
Το γέλιο μου ξερο
Μπατίρισε κι αυτό
Απόψε φιλε το τσιγάρο δεν με πιάνει
…. δεν με πιάνει
κουλουριασμένες οι ανάσες σου πονούν
άλλον αερα δεν αντέχουνε να πιούνε
κι από το 1 αντίστροφα μετρούν
σε ποσά στόματα .. ρε διάολε χωρούνε
ασε ν ΄αλλάξω για λιγο τη σειρά
και τούτο το βραχνά που από τη μήτρα εχεις
τρεξε σου λεω .. να γεννηθείς ξανα
σαν μυρωδιά , σαν άσωτος , σαν κλεφτής

Μ'ενα ιπταμενο χαλι..παλι ο Θεος πεταει

Μ΄ενα ιπταμενο χαλι
. Παλι ο Θεος πεταει
Καπνίζει το τσιγάρο του
. Τη σταχτή , μου πετάει

Και ΄γω υπάκουω παιδι
. Κουνάω την ουρά μου
Σαν περιμένω για να ΄θει
. Κάποτε η σειρά μου

Όμως ο Κύριος αυτός
. Δεν λεει να κατέβει
Κι ολο ανεβαίνει πιο ψηλά
. Μα πόσο θα ανέβει

Σε λίγο πια δεν θα μπορώ
. Καθόλου να τον βλέπω
Και μόνος θα ΄μαι πια εδώ
. …τον κόσμο ν΄ ανατρέπω

αγγελοι καμικαζι

Γεμάτοι (οι) δρόμοι με όσα δεν περπάτησα
Χαρτιά γεμάτα με σκέψεις που δεν κράτησα
Περνούν οι μέρες σκοντάφτοντας στο σώμα
Και ρωτούν ‘’καλά δεν ξόφλησες ακόμα ? ‘’
Μα έχω μια ανάσα στο τσεπάκι
Φυσάει σαν αεράκι

Ξυπνάω – φοράω , κάθε πρωί (α)λλα βήματα
Ρούχα κλεμμένα (α)πο τοίχους με συνθήματα
Λόγια βαριά που δεν σ΄ αφήνουν να τρέξεις
Και ρωτούν ‘’ πόσο κακόμοιρε θ΄ αντέξεις ? ‘’
Μα έχω μια ανάσα στο τσεπάκι
Φυσάει σαν αεράκι

Ξέμπαρκος μένω στη τελευταία γύρα μου
Παράπονα κάνει σε μένα πάλι η μοίρα μου
Ξώφαλτσα (α)γγέλοι πέφτουν σαν καμικάζι
Και μου λεν ‘’ τίποτα φίλε δεν αλλάζει ‘’
Μα έχω μια ανάσα στο τσεπάκι
Φυσάει σαν αεράκι



Μα εγώ έχω μια ανάσα στο τσεπάκι
Που με φυσάει σαν αεράκι
Σαν αεράκι

Ανοιχτη Επιστολη Του Νικολα Ασιμου

Το γράμμα αυτό το έστειλε ο Νικόλας Άσιμος στο μέσα μαζικής ενημέρωσης λίγο καιρό πριν την αυτοκτονία του........κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι το 94 στη Θεσσαλονίκη




ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ

Μήνυμα προς όλους, για όλα.
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη.
Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη.
Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να’χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί.
Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι’ αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατειά και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης . ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπανέ λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι το πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εχαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σα κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδία.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το’ χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ’ αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φανέ και που να κοιμηθούνε.
Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
‘ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41’ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.
ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Έμαθα πως συνεχίζονται οι διώξεις εναντίον μου. Πως βάλανε εισαγγελέα για να με βάλουνε ξανά στο ψυχιατρείο και να μου κάνουν ίσως και λοβοτομή
Είμαι υποχρεωμένος να με σώσω
Καταγγέλλω λοιπόν δημόσια.
Στις 6 Οκτώβρη με πιάσανε έξω από το δρόμο του σπιτιού μου να παίζω θέατρο του δρόμου.
Με σύρανε με τη μια στο αστυνομικό τμήμα, με δέσανε με χειροπέδες, μου σπάσανε τα πλευρά μου, με πήγαν στο Αιγινίτειο ψυχιατρείο, με είχανε δεμένο.
ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ και αυτοί με βγάλανε τρελό.
Έκανα ακόμη και αυτούς που με χτυπούσαν να γελάνε.
Αντί να τηρήσουν ένα λόγο ότι πια δε θα μ’ αγγίξουν με σύρανε δεμένο στο ΔΑΦΝΙ.
Στο χειρότερο μπουντρούμι με ξάπλωσαν, με ξαναχτύπησαν και μου κάνανε ενέσεις απ’ αυτές που σκοτώνουνε βουβάλια (παρ’ όλο που πάλι μου δώσανε λόγο ότι δεν θα μ’ αγγίξουν ) και με πάτησαν σα χαλακι και με βαλανε με τις χειροτερες ρουφιχτρες.
Τους αρρώστους που προσπαθούσαν να μου πάρουν το ρολόι και ότι άλλο είχα πάνω μου, ακόμη και το τελευταίο μου τσιγάρο.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου δεν τήρησαν ένα λόγο.
Αλλά εγώ κατάφερα και βγήκα και είμαι ζωντανός.
Σε λιγότερο από δυο μέρες κι απ’ το χειρότερο μπουντρούμι.
Ας έρθουν οι ψυχίατροι μια βόλτα μαζί μου και θα τους δείξω.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ.
ΞΕΡΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΠΙΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Ευχαριστώ όλους όσους κινητοποιήθηκαν για να με βγάλουν έξω, αν και κάπως καθυστερημένα. Ήμουν ήδη έξω και περίμενα τον πατέρα μου να βάλει μια υπογραφή.
Ευχαριστώ την Κατερίνα Γώγου που παράτησε το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ήρθε.
Ιδίως το Διονύση το Σαββόπουλο καθώς και το φίλο μου ψυχίατρο Δημήτρη Μαντούβαλο.
Πήγα χθες μονάχος στο αστυνομικό τμήμα, ρώτησα αν κατά λάθος άγγιξα κανένα, μου είπαν όλοι όχι
Τους ζήτησα να μου δώσουν πίσω ένα μενταγιόν και μια καρφίτσα ανεκτίμητης αξίας (μου είναι χαρισμένα) Κάνανε ότι δεν ξέρουνε και ούτε το μισοσπασμένο χέρι μου δεν είχαν την τόλμη να μου σφίξουν.
Ας μου τα δώσουν όλα πίσω και τους συγχωρώ όλους.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΝΑ Μ’ ΕΚΤΕΛΕΣΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΕΜΑ, ΣΤΑΥΡΟ Η ΚΡΕΜΑΛΑ.
Τώρα εγώ βρίσκομαι αποσυρμένος στο προσωπικό μου νησάκι όπου κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Εδώ βλέπω και τη νύχτα και χρειάζεται να ξεκουραστώ και να θεραπεύσω το πληγωμένο μου κορμί.
Ταχυδρομώ αυτό το γράμμα στον πληρεξούσιο μου δικηγόρο. Προς πλους και για όλα.
Ακόμα και στους ψυχίατρους και τον τυχόντα εισαγγελέα.
Βοηθήστε με να επανέλθω στον κόσμο και να παίξω τη μουσική που δεν έπαιξα ακόμα. Και ας μου σπάσανε τις κιθάρες και τα μηχανήματα μου. Δεν ζητάω αποζημίωση, ένα μονάχα συγνώμη εγώ ζήτησα χιλιάδες.
Καλώ τους φίλους δημοσιογράφους που με ξέρουν όλοι. Τώρα που κινδυνεύω, να δημοσιεύσουνε το γράμμα, όλο, χωρίς περικοπές.
Τόσες συναυλίες έχω δώσει και δε γράφτηκε γραμμή. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ και σας συγχωράω. Πολεμήστε την Α—ΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτό που έχετε ξεχάσει.
Το μήνυμα της βόλτας είναι για όλους και για όλα.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν και με θεωρήσανε τρελό εμένα ας κάνουνε τον κόπο να μελετήσουνε βιβλία.
Όπως το ‘1984’ του Όργουελ το λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε, τις ‘ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ’ του Δον Χουάν, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, την Αρχαία Ελληνική Μυθολογια για το Διόνυσο, τον Πάνα, τον Ιάσονα και άλλους, τη ‘Δολοφονία του Χριστού’ του Βίλχεμ Ράιχ, την Αποκάλυψη του Ιωάννη το Διογένη με το φανάρι, την κατσαρίδα που έμαθε να πετάει.
Η ας διαβάσουν το βιβλίο μου ‘ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ’ και πολλά άλλα, ΖΕΝ και ΓΙΟΓΚΑ, ακόμα και τον Αϊνστάιν.
Εγώ τα κάνω πράξη κάθε μέρα και στο δρόμο.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΘΩΩΣΩ.
Αλλιώς ο άγγελος του κόσμου το είπε και θα το κάνει, θα φύγει και θα σας αφήσει να περπατάτε μπουσουλώντας ή θα σας κολλήσω τη χειρότερη βρισιά που λέω,
ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ.
Καλώ και το Μίνω Βολανάκη να έρθει και να μας σφίξει το χέρι.
Εμείς κάνουμε συμβάντα και χάπενινγκ και όχι αυτός στα Βραχιά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Και όλο το MAGIC THEATER FUR FUR
Υ.Γ.
ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ ΟΜΩΣ ΑΜΕΣΩΣ.
Η αλλιώς πάτε μια βόλτα μέχρι το πολυτεχνείο εκεί που είναι εκείνο το κεφάλι που προσκυνάτε όλοι. Κάντε τον κόπο, σκύψτε και διαβάστε.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κάτω δεξιά είναι γραμμένο του Ανδρέα Κάλβου είναι.
Ή πάτε μια βόλτα μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κάτι γράφει ‘Δεν έχω τίποτα να χάσω. Είμαι ελεύθερος’
ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.

--------------------------------------------------------------------------------

Νοικοκυραίοι τεχνοκράτες

Νοικοκυραίοι τεχνοκράτες , της ζωής μας τρομοκράτες
Που διψούν για εξουσία, άπιαστοι στη σκευωρία
Φασιστοειδή πλασματάκια με κομουνιστικά σακάκια
Που νομίζουν το Αταράξ , είναι αδερφος του Μαρξ
Νταντεμένοι από την πατρίδα και με μια ψυχή σαν λίγδα
Γιουσουφακια της θρησκείας και '' γαμώ τας κοινωνίας ‘’
Μπουρδολογοι της δεκάρας και πολιτική ‘’παπάρας’’
Δεν νικήσανε το χάρο και τους φταίει το τσιγάρο
Σου ΄πανε θα μεγαλώσεις θα σπουδάσεις και θα στρώσεις
Μα όσο πέρναγαν τα έτη , τούμπα ήρθανε τα πρέπει
Και τι λες στα παιδια , όταν καποιο σε ρωτα
''τόσα χρόνια μ΄ αυτά που τρώει ο Θεός, πρέπει να ΄ναι πια χόντρος''



ένα ψέμα μόνο
ένα ψέμα μόνο
ένα ψέμα μόνο
έχω σαν παπαγάλο , πάνω στον ωμό

ο Θεος.. ειναι Κ Κ Ε


Τρώει τα νύχια του ο Θεός
Τα βράδια που ΄ναι μοναχός
Άδικα ψάχνει συντροφιά
Χάθηκαν τα καλά παιδιά
Μ΄ ακούγεται μια προσευχή
Από έναν πρώην Μαρξιστή
‘’Σύντροφους άμα θες Θεέ
γράψου και ΄συ στο ΚΚΕ'' (κου κου ε )

Την ψυχή του ολο καπνίζει

Την ψυχή του ολο καπνίζει
Ο νεκρός με την ψυχή του
Κι ο Θεός με την αυλή του
Κάθεται και την μυρίζει
Η ψυχή του ένα μπουρδελο
Τρίχες όλη έχει γεμίσει Βάλθηκε να την ξυρίσει
Με σαπούνι και πινέλο
Της χορεύει ένα καγκέλι
Δεν θα την ξαναφορέσει
Κόβοντας τηνε στη μέση
Στο αυτί της απαγγέλλει

‘’ο θάνατος υπάρχει μόνο
μονάχα για μια στιγμούλα
μονάχα για μια στιγμούλα
κι όμως φέρνει τόσο τρόμο

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Ανθρωπάκια χέστες…που λέει κι Κατερίνα

στην Κατερινα Γ

Sήκωσες τ΄ άστρα για να δεις
Τι έχει από κάτω
Ωραίος ο παράδεισος
Αλλά με τρύπιο πάτο

Sε πανηγύρι αστρικό
Ζεμπέκικο χορεύεις
Σαν πεταλούδα με κεντρί
Τρυπιέσαι και θεριεύεις

Άγριο γάλα σου ΄δωσαν
Και το ΄πιες μονορούφι
Αυτό το κάνουν μοναχά
Άγγελοι ταλαντούχοι

Νεκρός σ΄ αθάνατο κορμί
Ειν ΄ο Θεός μονάχα
Μας έλεγες και χόρευες
Και δεν γελούσες τάχα

Θεοσυμφωνίες

Βαραίνουνε οι πλάτες μου από τα χθες μου
Και το μυαλό από τις σκέψεις μου για σένα
Σκουπίζω το κορμί από τις ενοχές μου
Και κάνω την παρέλαση μου, στα χαμένα

Σαν εισιτήριο απόψε μ΄ ακυρώνω
Και ξεκινώ απ΄την αρχή , άλλη πορεία
Με κοντομάνικο στενό με καμαρώνω
Χειροκροτώ την γαμημένη μου παιδεία

Χορεύω με καρφιά πάνω στα δυο μου ποδιά
Σου λέω χόρτασα …. ωραίες αλητείες
Μα με τον Διάολο τα σπάσαμε, για τώρα
Και τρέχω σ΄ αλλωνε για Θεοσυμφωνίες

Άρρωστη ανάσα που παιδεύεσαι σαν τσίχλα
Σε φτύνω πάνω μου και ΄συ γίνεσαι άχτι
Είναι σα να ΄φυγες απ΄ του Θεού το βήχα
Πώς να σε πιω που πάντα έρχεσαι σαν σταχτή

Στο 2ο αγριμι μου

Σαν γυρίσει τ΄ αγρίμι, μέσα σου να κουρνιάσει
Τις πληγές του ν΄ απαλύνει από κάθε καρφί
Να είσαι εκεί
Όταν κλείσω τα μάτια, για να δω τα δικά σου
Και τις λέξεις μου αφήσω λίγο πριν την αυγή
Να είσαι εκεί
Σαν κρυφτούν οι αγγέλοι, πάλι μες την πλατεία
Πίσω απ ΄τα φτερά τους, κάνοντας χιαστί
Να είσαι εκεί
Σαν φυσήξει ο αέρας, και σκορπίσει τις λέξεις
Μία μόνο θα μείνει για ν΄ ακούσεις εσύ
Να είσαι εκεί
Σαν περάσει ο ερωτάς να λερώσει τη πόλη
Θα ξαπλώσω επάνω της, σαν αγρίμι στη γη
Έλα και εσύ

Διάολου μήτρα, με πέταξε απ' έξω


Διάολου μήτρα, με πέταξε απ΄ έξω
Κι από τότε κουβαλώ
Συντρίμμια μέσα στη ψυχή και λύκους στο κεφάλι
Επάνω σου , με βάζω για να τρέξω
Ζωή μου να σε παραβγώ
Μ΄ αγρίμια έχω βήματα κι ένα κορμί από ζάλη

Λυμένα κι άλυτα , αινίγματα μου
Σκορπισμένα στα χαρτιά
Περνάνε μες τις λέξεις μου, καλά να κεντράρουν
Γελάνε οι έρωτες την αφεντιά μου
Στάζουν πρόχειρα φιλιά
Κι όλα, όλα τ΄ '' αγαπώ'', στα μάτια μου μπλοφάρουν

Παράδεισο, γεμάτο με καζάνια
Και αγύρτες άγγελους
Μου πήρα χα! για να έχω, όταν με καταριέμαι
Και όταν πια, με πιάνουν τα χαρμάνια
Θα πίνω απ΄τους άμπελους
Ώσπου να σπάσει η καρδιά, την ώρα που γεννιέμαι

Τι ωραίο πράγμα να ξαγρυπνάς


Τι ωραίο πράγμα να ξαγρυπνάς
Να ξαγρυπνάς για τα σκυλιά που κλαίνε κα να τρέχεις να τα νανουρίσεις
Να ξαγρυπνάς λέγοντας μου ιστορίες για τον Παντσο Βιγια
Να ξαγρυπνάς για να μου φτιάξεις τον κοσμο όπως μου τον είχες υποσχεθεί
Να ξαγρυπνάς για να ονειρεύονται οι Τούρκοι στην Γερμανία
Να ξαγρυπνάς για να βάλεις τον Θεό σε κλουβί
Τι ωραίο πράγμα

Να ξαγρυπνάς για να βρω το πρωί τον ουρανό ανακατεμένο
Να ξαγρυπνάς για να μου φτιάξεις ένα χάδι
Να ξαγρυπνάς για να μου φτιάξεις χαρούμενα παιδιά
Να ξαγρυπνάς για να κάνουμε μαζί ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι
Τι ωραίο πράγμα

Να ξαγρυπνάς… Να ξαγρυπνάς
Κι όταν ξυπνας… να μ΄ αγαπάς ακόμα!
Πραγματικά ….τι ωραίο πράγμα…



Αυτό προέκυψε μετά το διάβασμα του..
΄΄Τρεις ιστορίες για ζαπατιστας εκει που δεν υπάρχουν ζαπατιστας’’
του PACO IGNACIO TAIBO II
Δώρο από την κυρα μου


.

100 χρονών παιδί


M΄ ένα φτηνό καρφί κρεμάστηκα στον τοίχο…(*)
Πόρνη που γέρασε κι ακόμη κάνει πιάτσα
Μοιάζω Σαλώμη που χορεύει για ένα στίχο
Και με 100 χρονών παιδί απ΄ άλλη ράτσα
Μέσα οι άγγελοι δεν μπαίνουν , σε μπουκάλια
Για να τους πιεις, Θεός και ΄συ μήπως και γίνεις
Και στη ψυχή σου τζάμπα κάνεις παρακάλια
Αφού σαν διάολος κι αυτή την καταπίνεις
Χρυσό καπνό βγάζουν απόψε τα τσιγάρα
Κι ψίθυροι μου κάνουνε περιπολία
Τα βήματα μου παριστάνουνε τον άντρα
Κι λέξεις μοιάζουνε με θυμωμένα αιδοία






(*)
ο κανονικός στίχος είναι
΄΄ μ΄ ένα φτηνό καρφί κρεμάστηκε ο ύπνος σου στον τοίχο΄΄
του GEORGE RODILDA από τους ΄΄Υδατοφράχτες΄΄
….μην το ψάξεις, δεν θα το βρεις.. κυκλοφορούσε από χέρι σε χέρι


.

Μια φάκα στο λαιμό μου περασμένη

Ξεβράζω το σώμα μου από πάνω
Μονάχος να μείνω σαν ψυχή
Να πετύχω το Θεό να κοιμάται
Και το Διάολο στο δόξα πατρί

Τι έγινε εκείνη η ανάσα
Που χρόνια ψάχνω να την πιω
Που το γήπεδο είναι γεμάτο
Και στην εξέδρα μονάχα εγώ

Σκουπίζω το πόνο στον αέρα
Κι ο αέρας μου λέει ΄΄μικρέ
Κρατά τους πόνους σου για σένα
Γιατί κι εγώ είμαι συκιέ΄΄

Μια φάκα στο λαιμό μου περασμένη
Και στα πόδια μου μια τρύπια σκιά
Κάτι όμως μέσα μου καίει
Μα δεν ξέρω από πού μπάζει φωτιά

Όταν η πόλη δεν είναι εδώ


Μετά από ένα ακόμα τσιμπούσι λέξεων,
αυτή τη φορά από το blog του Don Psychote..
( http://donpsychote.blogspot.com/ )

Και με ολιγην αλά κρεμ από το γνωστό ''Ανατέλλω'' συν 2 τζούρες από το ''ΓΚΡΡΑΟΥΝΓΚ''
του δίσκου ''ΠΟΤΕ ΘΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΕΔΩ'' του Ιωάννη Αγγελακα και Νικολαου Βελιωτη
…με βγήκε τούτο..



Όταν η πόλη δεν είναι εδώ
Βγαίνουν οι λύκοι και ουρλιάζουν
Ρίχνουν ανάσες νικοτίνης στο θεό
Και το διάολο ματιάζουν

Όταν οι λύκοι δεν είναι εδώ
Βγαίνει η πόλη απ΄ τη σταχτή
Ξαναφτιάχνει ολο το σκηνικό
Τις σπηλιές της κάνει κράχτη

Όταν η πόλη δεν είναι εδώ
Βγαίνουν οι λύκοι και ουρλιάζουν
Τα πεζοδρόμια ΄΄σημαδεύουν΄΄ με θυμό
Και τους δρόμους της λεκιάζουν

Όταν οι λύκοι δεν είναι εδώ
Βγαίνει η πόλη απ΄ τη σταχτή
Δένει μια πέτρα σε κάθε της αστό
Να μη της φύγει και πάει στη άλλη άκρη

Όταν η πόλη δεν είναι εδώ
Βγαίνουν οι λύκοι και ουρλιάζουν… ΑΝΑΤΕΛΛΩΩΩΩ
Όταν οι λύκοι δεν είναι εδώ
Βγαίνει η πόλη απ΄ τη σταχτή…

Σε κάθε ένα τσιγάρο μου γράφω και μια λέξη

Σε κάθε ένα τσιγάρο μου γράφω και μια λέξη
Την πίνει η ανασα μου όρθια να σταθει
Και ύστερα πετάγεται μαζι της για να τρέξει
Να σπάσει το κεφαλι μου σαν άγρια προσευχή

Σε κάθε ένα τσιγάρο μου γράφω και μια λέξη
Και μεσα στο πακέτο μου
τις βαζω στη σειρά
Σαν σφαίρες τις γυαλίζω, τις γυαλίζω και οπλίζω
Σημάδι τη ψυχή μου βαζ(ω) από μακριά

Σε κάθε ένα τσιγάρο μου γράφω και μια λέξη
Για να ΄χω μες τη στάχτη μου
κατι που θα με βρει
Την ωρα που ανοίγομαι μες τον τρελό μου δρόμο
Να ερθει και να κλείσει την τρύπια μου ρωγμη

Σε κάθε ένα τσιγάρο μου γραφω και μια λέξη
Για να ΄χω παντα μία όταν
δεν εχω τι να πω
Να βγαίνει σα χαμόγελο, να βγαίνει σαν αέρας

Και ένα κομματάκι απ΄ το μεσα μου… φρικιό



.

Κ.υ.π watching


Όλα στη ζωη είναι κύκλος … τουλάχιστον τα περισσότερα.
Π.χ… από χιμπατζήδες άνθρωποι.. και από άνθρωποι Κ.Υ.Πατζήδες.

Καλά ρε μεγάλε (θα μου πεις εσυ ) και τι κοινό έχουν ?
Μα….. ότι ολοι τρωμε μπανάνες

Οι χιμπατζήδες στο στόμα από τον άνθρωπο..
και οι άνθρωποι στον κώλο από τους Κ.Υ.Πατζήδες.

το φοβερό είναι ότι τρώγοντας τη απ ΄ το στομα αυτή βγαίνει απ΄ τον κώλο
…. Το αντιθετο ?… μμμμ δεν ξερω !

πάντως το θέμα είναι να μην την πατήσεις

είναι βέβαια δύσκολο να εισχωρήσει η μπανάνα από την πατούσα.

Εκτός και αν εχουν βρει καποια τεχνική , τέτοια, οι Κ.Υ.Πατζήδες που είναι άγνωστη τουλάχιστον προς εμένα

Για την ώρα….



ΥΓ
Τελικά το καλύτερο σ΄αυτή τη ζωή , για να την βγάλεις καθαρή,….
Είναι να εισαι … μπανάνα…

Είμαι η ζαριά…που περιμένω

Ειμ΄ ένα δασός μες τη πόλη μπερδεμένο
Είμαι η λέξη που γυρνάει στη τσιμουδιά μου
Είμαι το γκάζι δίπλα σε σπασμένο φρένο
Είμαι η ζαριά…που περιμένω
Είμαι ο μόνος που συνέχεια πληθαίνω
Είμαι η φλέβα που΄χει μπει μέσα στη πρίζα
Είμαι νεκρός και έτσι πάλι δεν πεθαίνω
Είμαι η ζαριά…που περιμένω
Είμαι τσιγάρο που από στόμα δεν ξεμένω
Είμαι η χαρά μέσα στη παιδική χαρά μου
Είμαι το λάθος που απ΄ αυτό όμως δεν μαθαίνω
Είμαι η ζαριά…που περιμένω
Είμαι η ασχήμια μου, που όλο ομορφαίνω
Είμαι το μαύρο το καπέλο του θεούλη
Είμαι το άσπρο που συνέχεια σκουραίνει
Είμαι η ζαριά…που περιμένω

Στο 1ο μου αγρίμι

Ότι ανασαίνεις στα μισά μην το αφήνεις
Να σου χαλάσουν ,μην αφήνεις τη γιορτή
Ειν΄ η ζωή σου σαν μπουκάλι με στουπί – και ΄συ η φωτιά
…που δεν σβήνεις

Κάποιοι θα έρθουν να σε βρουν απ΄τα χαμένα
Μην τους φιλάς θα σε γεμίσουνε πληγές
Άμα διψάς από τα όνειρα σου πιες – γιατί ανήκουν
….μονό σε σένα

Η πόλη τούτη έχει βρώμικο αέρα
Μα από πάνω της πετουν φρέσκα πουλιά
Ξερώ πως θα ΄σαι και ΄συ ένα απ΄αυτά – μα θα πετάς
…..δέκα σύμπαντα πιο πέρα

τα ονειρα δεν ανηκουν στο κρατος....χα χα

Θόρυβο εχει το κορμί μου Κάτι μέσα μου σαλεύει
Ειν΄ ο Χάρος που αφοδεύει Κάτι πάνω στη ψυχή μου

Βήματα έχει η ψυχή μου
Και παπούτσια από τσιμέντο
Μα δεν μου ΄μεινε ταλέντο
Να γυρίσω στο κορμί μου

Πίνω απ΄τον εαυτό μου Τρωω απ΄τα ψίχουλά μου
Με κερνάω ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ με βαφτίζω και θεό μου

τα τσιγάρα όλα καπνίζω
τρωω κι όλο το φαί μου
είμαι το καλό παιδί μου
μια χαρα με μαγαριζω

σκαω πια να ψιθυρίζω
πάω μου κραταω τσίλιες
γιατί οι κραυγές σα σκύλες
μου ΄ρχονται και ΄γω τις βρίζω

Σαν τη μαϊμού

Τσογλάνια τα χρονάκια μου
Και πέτσα πλαστικουρα
Ένα κεφάλι του κιλού
Κι ένα κορμί σα σβούρα

Βάζω στη πλάτη του Θεού
Φτερά της πεταλούδας
Κι ένα φιλί στο μάγουλο
Που μου ΄δώσε ο Ιούδας

Σ΄ αρχαία πεζοδρομία
Και με κουτάκια μπύρες
Γιορτάζω τα γενέθλια
Σβήνοντας αναπτήρες

Ρίξε μου κέρμα και εγώ
Θ΄ αρχίσω να χορεύω
Σαν τη μαϊμού στα πόδια σου
Χάδια να παζαρεύω

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

'ξύπνα… σε ονειρεύομαι '

Εισαι ενας λυκος, κουτσός γεννήθηκες στα πεζοδρόμια να τρέχεις
Εισαι μια σκεψη, που με θυμήθηκες
Μα ξέχασες να με αντέχεις

Εσαι ένα βημα, σε δρομο βρώμικο κι εχεις τα ποδια σου στη τσέπη
Σου λεω ..’’ξύπνα… σε ονειρεύομαι ΄΄
Μα η ματιά σου δεν με βλέπει

Εισαι μια ανάσα , πιασμένη στο λαιμό τσιγάρο ψάχνεις για να φύγεις
Εισαι τσιγάρο ,είσαι χωρις θεό
Και ξέρεις μόνο να με βήχεις

Εσαι ένα δέντρο, με μόνο ένα κλαδί μα εσυ μιλάς αντρειωμένος
Σ΄οποιον ρωταει ΄΄ τι ν΄τουτο το παιδι ? ΄΄
Του λες.. ΄΄κοπρίτης στειρωμένος ΄΄

Τσογλανοποιηση

βαζω ρουχα στο κορμι
και τσιρότα στη ψυχη
την καρδια μου ξεψειρίζω
και τη βόλτα μου αρχιζω

στον αυχαινα κουβαλώ
τον μπαγάσα μου , καιρο
κι αν στα κεφια μου φαλτσάρω
κατι ψόφια μου τσοντάρω

με ΄χω χασει στ΄ανοιχτά
και με βλεπω στα κρυφα
να παλευω κατι μήνες
τις αντάρτικες μου ρίμες

με κρεμάω σαν καρφί
σ΄ενα τοίχο την αυγη
και κοιταζω το τσογλάνι
που οτι θελει πια με κανει

κι οταν κλάψω σαν παιδι
και γιατρεψω τη ψυχή
τις πετάω τα τσιρότα
και μαζευομαι απ ΄τη βόλτα

Φιγουρες σε μπουρδελα


άγριες νυχτες μαζευτηκανε σωρό
κι αστικές ιδεες μου όλο πιο ξενες
κρυφά ανοιγω το κορμι μου να σε δω
ψυχη μου γέμισες και παλι όλο βλέννες

σαν τον Ιούδα στα χαφιέδικα γυρνάς
μα να προδώσεις τιποτα δεν εχει μείνει
μες τη σκιά μου, τη σκουριά σου παρατας
κι αυτη απλώνεται και το κορμι μου σβήνει

ανοιγω το μπερντέ
να παιξουμε σου λεω - έλα
σαν πόρνες λαϊκες
φιγούρες σε μπουρδέλα

μυριζεις σαν νεκρή
εσυ που το ΄παιζες - νταής
το κουφιο σου κεφαλι
γυρισε το να με δεις
...να με δεις

αγριες νύχτες μαζευτήκανε σωρό
και δεν κουνιέσαι απ΄ την αθάνατη σου πόζα
τοσα χρονάκια πέρασαν.. και ΄συ μυαλό
δεν έβαλες και το ΄βαλες στα πόδια

υψώνεσαι στα χείλη μου ξανά
και λαίμαργα καπνίζεις τις ανάσες
πουλήσου αμα θες στο Σατανά
με τον Θεούλη να σε παιζουν πάσες

Ένας καμπούρης άγγελος

Σπάσε το μάτι σου στα δυο
Να βγούνε έξω τα πουλιά
Ν΄ αδειάσει όλο το κορμί
Και της καρδιάς σου τα κλαδιά

______________________________
Κι άσε τ΄ άλλο το μάτι σου
Άστο ανοιχτό για να κοιτά
Ζεστό ακόμα ΄πο το δάκρυ σου
Σαν αλητάκι να γελά

______________________________
Στα μαύρα μεσημέρια σου
Ένας καμπούρης άγγελος
Τους παίρνει τις φτερούγες τους
Και το γλεντάει σαν Διάολος

ο φιλος ..μαλακας

Μιλούσα προχτές μ΄ ένα φίλο
.. η κουβέντα έφτασε στα Δεκεμβριανά
‘’καλα ρε μαλακα, πως σας ηρθε να πάτε με τα παιδιά στη πορεία ? .ειστε μαλακες’’

Δεν του ειπα τιποτα… μόνο κάθισα και σκέφτηκα, αλλά δεν άντεξα

΄΄ γιατι πηγαμε την πορεία άραγε ? ..μμμμ
Μήπως γιατι το κράτος δολοφόνησε έναν 15χρονο ? … μπα σιγά τ΄ αυγά

Μήπως γιατι το σύστημα Υγείας είναι σκατα?…. μπα σιγά τ΄ αυγά

Μηπως γιατι ο βασικός μισθός εδώ στο ΕΛΛΑDA ΕΙΝΑΙ 700 Ευρω ενώ ας πούμε …στο Λουξεμβούργο είναι 1300 στην Ολλανδία Βέλγιο Γαλλία 1200 ?… μπα σιγά τ΄ αυγά

Μηπως γιατι η παραπαιδεία επιζεί εδώ και 100 χρονια ?… μπα σιγά τ΄ αυγά

Μήπως γιατι εδώ στο ΕΛΛΑDA οι πολύτεκνοι παίρνουν για 5 παιδιά κανα 250αρι ενώ στο Λουξεμβούργο 1600 Ιρλανδία 900 Γαλλία 600 ?… μπα σιγά τ΄ αυγά

Μήπως γιατι εγω είμαι ο 2ος πιο σκληρά εργαζόμενος της Ευρώπης και παίρνω κατά μεσο ορο 23 μερες άδεια ,ενώ ο Γερμανος δουλεύει λιγότερο αμείβεται περισσότερο και παίρνει και 30 μερες αδεια ?....μπα σιγά τ΄ αυγά

Μηπως γιατι όλα αυτά θα τα παρουν προίκα τα παιδιά μου ?.. μπα σιγά τ΄ αυγά

Γυρνά μετα από λίγο και μου λέει

΄΄ Και νομίζεις ότι πηγαίνοντας στις πορείες .. όλα αυτά δεν θα τα παρουν προίκα ?
Μάλλον θα επρεπε να τα σκεφτείς όλα αυτά πριν κανεις παιδιά
Γιατι γι αυτους τους λογους δεν θα έπρεπε να τα κανεις.. εκτος κι αν εχεις κάποιο λογο…που δεν νομίζω ΄΄

΄΄Εχω ΄΄… του ειπα

΄΄και ποιος είναι αυτος ρε μαγκα.. να μας τον πεις να κάνουμε και ΄μεις΄΄

…..΄΄ Για να γίνουμε περισσότεροι από… εσάς ΄΄


..

' Επιτρέπονται μόνο οι σκιές '

Δεν υπάρχουν βήματα να περπατήσεις
Και στην είσοδο γράφει ΄΄ Επιτρέπονται μόνο οι σκιές ΄΄
Κρίμα που δεν μπορείς να πετάξεις
Για ν΄ αγοράσεις μια γωνιά πρέπει να πληρώσεις με Χθες

Κουτσοί άγγελοι περνούν μπροστά σου
Και στην είσοδο γράφει ΄΄ Επιτρέπονται μόνο οι σκιές ΄΄
Κρίμα που δεν μπορείς να γελάσεις
Για ν΄ αγοράσεις μια γωνιά πρέπει να πληρώσεις με βρισιές

Ανοίξτε τον παράδεισο και για μένα
Μα στην είσοδο γράφει ΄΄ Επιτρέπονται μόνο οι σκιές ΄΄
Κρίμα που δεν μπορείς να περάσεις
Για ν΄ αγοράσεις μια γωνιά πρέπει να πληρώσεις με κραυγές

Φυλάς τις γρατσουνιές σου από μωρό
Μα στην είσοδο γράφει ΄΄ Επιτρέπονται μόνο οι σκιές ΄΄
Κρίμα που δεν μπορείς να αλλάξεις
Δεν μπορείς ν΄ αγοράσεις μια γωνιά πληρώνοντας με γρατσουνιές

αναβω την πικρη οθονη
και βαζω γυρω μου σακια
βλεπω τα ματια μου να καινε
και τον Ραζέκ (***) να με κοιτα

δεν ξερω πως να σε δροσισω
να σε γελασω βρε καημε
το δεντρο μου δεν εχει ισκιο
κι ο καραγκιοζης μου μπερντέ

το ουρλιαχτο μου ομως αποψε
δεν μοιαζει σαν αυτο των λυκων
μα ειναι τοσο δυνατο
οσο κι αυτο του BUSTER KEATON




(***) 4 / 2003
Ο ΡΑΖΕΚ ΑΛ ΚΑΖΕΜ ΑΛ ΧΑΦΑΖ εχασε 15 μελη της οικογενειας του
απο πυραυλο των ΗΠΑ που επεσε νοτια της Βαγδατης στην πολη
ΑΛ ΧΙΛΑ.
Εχασε την γυναικα του
6/παιδια
πατερα
μητερα
3 αδερφους και τις γυναικες τους

ο ΡΑΖΕΚ και η οικογενεια του εμεναν κατα την διαρκεια των βομβαρδισμων
ολοι μαζι σε ενα σπιτι ,την ημερα εκεινη ο Ραζεκ ειχε βγει για λιγο εξω απ' αυτο
απο τοτε που τον ειδα στις ειδησεις.. ,ορκιστηκα πως δεν θα τον ξεχασω ποτε.

Ιστοριες γι' αγιους

.
Πως σκουριαζουνε για πες μου οι αγγέλοι πως σκουριαζουνε μες του θεου την τσέπη
πως σκουριαζουνε τα ''θελω΄΄και τα ''πρεπει'' Θεοι και άνθρωποι πως γιναμε αγέλη





Βρώμικος ειναι ο ουρανός μου αποψε λεω με δάκρυα να κάτσω να τον πλύνω
με πενιές μηπως τον απαλύνω κράτα τα φτερά και το κορμί σου διώξε





Ειν΄ ωραιος βρε ο δρομος που τραβάω η ψυχη καλα με εχει δασκαλέψει
σαν τσογλάνι τα φτερα μου σας πετάω και αφηνω το κορμι μου για να τρεξει





πες μου πως σκουριαζουν τα πνευμόνια πως ολόκληρο το συμπαν μου φταρώνει
Μαγιακόβσκι βράζω έρωτες κι αηδόνια να τα πιει η ψυχή μου που ματώνει





Στη στεριά των ουρανών θα πα΄ ν΄αράξωα νασαίνοντας τσιγάρα με ομοίους
θα γυρίσω μέσα μου για να σε ψαξω λέγοντας σου Ιστορίες για αγίους